Φοβάμαι πως κάτι δεν πάει καλά, με την κοινωνία μας, τελευταίως. Με τον τρόπο που εμφανιζόμαστε να σκεπτόμεθα και να ενεργούμε. Μέσα σε ένα τρίμηνο, το τελευταίο τρίμηνο του 2021, έχουμε χάσει περίπου πέντε χιλιάδες συμπατριώτες μας από τον κορονοϊό. Και συνολικώς, από την καταραμένη αυτή πανδημία, έχουμε χάσει πάνω από είκοσι χιλιάδες συνανθρώπους μας. Ας δούμε τι συνέβαινε άλλοτε και τι συμβαίνει τώρα:
Άλλοτε κηρυσσόταν εθνικό πένθος όταν:
*** Το καλοκαίρι του 2005, έχαναν τη ζωή τους 115 ομοεθνείς μας στο τραγικό δυστύχημα με το αεροσκάφος της κυπριακής εταιρίας Helios.
*** Το καλοκαίρι του 2008 έχαναν τη ζωή τους 63 συμπατριώτες στην Ηλεία, θύματα της ανέλεγκτης πορείας της μεγάλης πυρκαγιάς.
*** Τον χειμώνα του 2017 έβρισκαν φρικτό θάνατο μέσα στις λάσπες 23 συνάνθρωποι μας από τις μεγάλες πλημμύρες της Μάνδρας Αττικής.
*** Το καλοκαίρι του 2018 χάναμε περί τους εκατό συνανθρώπους μας, από τους οποίους οι περισσότεροι απανθρακώθηκαν από τις φωτιές, στο Μάτι Αττικής.
Τώρα χάνουμε κάθε μέρα από εξήντα έως εκατό ανθρώπους. Και το εξοργιστικό δεν ειναι ότι δεν κηρύσσουμε για αυτούς κανένα “εθνικό” ή “δημόσιο” πένθος. Αλλά ότι κάποιοι από εμάς φερόμαστε λες και …δεν τρέχει τίποτε. Ως να μη μας αφορά καθόλου το ότι δεκάδες οικογένειες, συγγενών, γνωστών, συναδέλφων, συγχωριανών, γειτόνων, φίλων μας, που χάνουν τους ανθρώπους τους, βιώνουν το πένθος τους μαρτυρικώς.
Είστε με τα καλά σας ρε πατριώτες; Είναι δυνατόν, μέσα σε αυτές τις συνθήκες, να ανάγεται, από κάποιους, σε ύψιστο ζητούμενο και μαχητικώς διεκδικούμενο, το δικαίωμα στο …ρεβεγιόν άχρι πρωίας και μετά μουσικής;
Την ξεχάσατε όλοι εκείνη την παραβολή του Ιησού με τον διδακτικό επίλογο «Άφρον, ταύτη τη νυκτί την ψυχήν σου απαιτούσιν από σού, α δε ητοίμασας τίνι έσται;»
Τι άλλο να πω; Άντε, καλή χρονιά, με περισσότερο προσγειωμένα μυαλά, και αληθινότερη ανθρωπιά και ενσυναίσθηση και αλληλεγγύη, για όλους μας. Πρωτίστως δε με Υγεία. Σωματική και ψυχική. Με την ελπίδα “να πάει και να μην ξανάρθει” αυτή η περίοδος.
