Όλη μας η ζωή γεμάτη αριθμούς και πράξεις. Πόσα έχουμε, πόσα μας λείπουν, πόσα χρειαζόμαστε, πράξεις και υπολογισμοί, αριθμοί σε κάθε μας πτυχή.
Η διαβίωση μας μετατράπηκε σε μία ποσοτική κατάσταση κι η ποιότητα μπήκε σε δεύτερη μοίρα. Εξαρτημένοι από το χρήμα, μετράμε πόσα λεφτά έχουμε στο πορτοφόλι μας και πόσα θέλουμε ακόμη για να είμαστε δήθεν ευτυχισμένοι. Μετράμε τους ανθρώπους, πόσοι πέρασαν από τη ζωή μας και πόσοι από το κρεβάτι μας, λες και είναι έπαθλα που έπρεπε να κερδίσουμε και να καμαρώνουμε γι’ αυτά.
Μετράμε πληγές και δεν αφήνουμε τον εαυτό μας να ξεχάσει τον πόνο που του προκάλεσε η αχαριστία και ο εγωισμός των ανθρώπων. Μετράμε αντικείμενα και θέλουμε περισσότερα στη συλλογή μας γιατί πιστεύουμε ότι έτσι θα είμαστε ευτυχισμένοι.
Μετράμε λάθη και τα επαναλαμβάνουμε σαν να είναι καθημερινή συνήθεια, όπως ο καφές.
Μετράμε τα like και τις καρδούλες για να ανέβει η ψυχολογία μας . Έτσι ικανοποιείται η φιλαρέσκειά μας.
Μετράμε τους διαδικτυακούς φίλους. Χιλιάδες αγνώστους που μας χαρίζουν ένα κλικ.
Δεν μετράμε όμως τα λόγια μας και πληγώνουμε. Δεν μετράμε τους σωστούς ανθρώπους και τις όμορφες στιγμές. Τις αφήνουμε να χάνονται στο βάθος του χρόνου και κυνηγάμε καλύτερες. Βλέπεις δεν ικανοποιείται ο άνθρωπος εύκολα. Άπληστος σε όλα. Ακόμη και στα συναισθήματα.
Δεν μετράμε πόσα σκαλοπάτια έχουμε ανέβει για να επιβραβεύσουμε τον εαυτό μας και να του δώσουμε δύναμη να συνεχίσει μέχρι το τέλος.
Γίναμε θύματα των αριθμών και δούλοι των πράξεων και ξεχάσαμε να ζούμε με τα λίγα, αυτά που δεν χρειάζεται να μετράς, αλλά τόσο σημαντικά και όμορφα.
Θεοποιήσαμε τη ποσότητα και αχρηστεύσαμε την ποιότητα, κι ύστερα μας φταίει ο κόσμος που ζούμε. Εμείς τον καταντήσαμε έτσι, η απληστία μας, ο εγωισμός μας και η αναισθησία μας.
Μπορεί το σώμα να συμβιώνει με άλλα σώματα, αλλά στην ουσία ο καθένας είναι μόνος του. Ένας αριθμός . Δεν χρειάζεται να τον μετρήσεις αλλά να του δώσεις αξία. Η μονάδα χρειάζεται τα μηδενικά για να αποκτήσουν όλα μαζί αξία άλλωστε….
