Σκεφτείτε ότι έχετε ένα κατάστημα, το οποίο βρίσκεται εκτός κέντρου της πόλης και παρά το γεγονός ότι προσφέρετε υψηλής ποιότητας προϊόντα, οι πελάτες σας είναι μετρημένοι στα δάχτυλα, αφού η δυσκολία πρόσβασης αποτελεί μείζον ζήτημα. Τότε, έρχεται το κράτος και σας λέει ότι θέλει να σας βοηθήσει. Τι σας προτείνει; Να διευρύνει το ωράριο λειτουργίας σας, μειώνοντας ανεπαίσθητα το ωράριο λειτουργίας των καταστημάτων του κέντρου, θεωρώντας ότι έτσι θα έρθει σ’ εσάς περισσότερος κόσμος. Θα έρθει, όμως, όταν το πρόβλημα είναι ότι πχ. δεν έχει αυτοκίνητο για να φτάσει;
Κάτι τέτοιο, λοιπόν, συνέβη και με τα περιφερειακά τμήματα. Το Υπουργείο υποσχέθηκε αύξηση εισακτέων, χωρίς παράλληλη μείωση των εισακτέων στα κεντρικά και περιμένει έτσι να γίνει δουλειά.
Κάτι τέτοιο, όμως, θα έχει ακριβώς τα αντίθετα από τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Η αύξηση των εισακτέων σε συνδυασμό με την εφαρμογή της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής θα αφήσει ακόμα περισσότερες θέσεις των περιφερειακών ακάλυπτες, με αποτέλεσμα στον επόμενο τόνο να είναι ακόμα πιο εύκολο το κλείσιμό τους.
Όσοι αγαπούν τα περιφερειακά πανεπιστήμια για τους σωστούς λόγους (όχι για τα ενοίκια, ούτε για τη στήριξη της τοπικής αγοράς) θα πρέπει εδώ και τώρα να ζητήσουν η αναδιάταξη του ακαδημαϊκού χάρτη να γίνει με συγκεκριμένα κριτήρια και όχι με «μπακαλίστικες» μεθόδους του τύπου «βάλε λίγο εδώ» και «βγάλε λίγο από εκεί».
