Συνήθως τη σπουδαιότητα ενός καθηγητή, την αντιλαμβάνεσαι όταν περάσουν τα χρόνια και κυλήσει αρκετό νερό στο αυλάκι. Τότε που σταματάς να είσαι το παιδί που θέλει να κάνει την επανάστασή του και έρχεσαι στη θέση αυτού που βρισκόταν στην άλλη πλευρά της αίθουσας.
Ο Γεράσιμος Βώκος, που πέθανε την Κυριακή ήταν, για όσους είχαμε την ευκαιρία να είμαστε φοιτητές του, ένας γοητευτικός ομιλητής. Βλέπετε, είχε το δύσκολο έργο να κάνει τον Χέγκελ και το Σπινόζα ελκυστικούς σε μερικούς πιτσιρικάδες που σ’ ένα κτίριο επί της λεωφόρου Νίκης στη Θεσσαλονίκη, είχαν το μυαλό τους στο πως θα βρεθούν στα διπλανά καφέ. Εκείνος, όμως, με μαεστρία και ερωτήσεις κατάφερνε να μας βάλει στον κόσμο της φιλοσοφίας.
Τότε φυσικά δεν ξέραμε ποιος είναι ο Βώκος, ούτε διαβάζαμε τις επιφυλλίδες του στο «Βήμα». Για εμάς ήταν ο απλά ο καθηγητής μας. Όχι, όμως, ένας απλός καθηγητής, αλλά ένας άνθρωπος που μας μάγευε με το λόγο του.
Γι’ αυτό και κατάφερε να μείνει στη μνήμη των χιλιάδων φοιτητών του ως ένας σπουδαίος δάσκαλος της φιλοσοφίας.
Ιωάννα
