Όσο πιο περίπλοκο γίνεται κάτι, τόσο πιο πιθανό είναι πίσω από αυτό να κρύβεται κάτι άλλο. Όπως συνηθίζουμε να λέμε “ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες”.
Στην κουλτούρα μας διαθέτουμε πολλά παραδείγματα τέτοιας αντίληψης. Οι προδιαγραφές, με τις οποίες στήνονται οι πάσης φύσεως δημόσιοι διαγωνισμοί, είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Μέσα στο πλήθος των λεπτομερειών, αναζητούνται οι παγίδες που θα δώσουν προβάδισμα ή αντίθετα θα πετάξουν έξω έναν υποψήφιο.
Κάπως έτσι έχει τώρα ο διαγωνισμός για τις τέσσερις τηλεοπτικές άδειες. Χρειάζεται ολόκληρο εγχειρίδιο για να προδιαγραφεί η διαδικασία, η οποία ακούγεται αρκετά ως ‘Big Brother’. Οι συμμετέχοντες και τα επιτελεία τους θα βρίσκονται σε ξεχωριστά δωμάτια, χωρίς κινητά και ηλεκτρονικές συσκευές, ενώ κλητήρες θα μεταφέρουν τα μηνύματά τους. Ακόμα και χημικές τουαλέτες έχουν προβλεφθεί για τις φυσικές ανάγκες των υψηλών προσώπων.
Ακούγεται ως σενάριο απο το μέλλον ή καραμπινάτη περίπτωση της προσπάθειας του κράτους-πατερούλη να δημιουργήσει ένα νέο τοπίο προφανών συνθηκών ολιγοπωλιακού ελέγχου, στο οποίο απλά θα αλλάξει η μοιρασιά;
Η απάντηση είναι τόσο ξεκάθαρη που δεν χωράει και πολλές εξηγήσεις. Εντάσσεται δε στο γενικότερο υβριδικό οικονομικό-κοινωνικό πλαίσιο που έχουμε επιφυλάξει για τους εαυτούς μας και συνοψίζεται στην επιθυμία μας σε συνθήκες ακραίου φιλελευθερισμού να παίζουμε τις Τρεις Αδελφές.
