Κάποτε τη φωτογραφία δεν την έβλεπες αμέσως. Δεν την «πείραζες». Ήταν η αποκλειστική τέχνη του φωτογράφου και άβατο ο σκοτεινός του θάλαμος.
Μια ιδιαίτερη κατηγορία φωτογράφου με «μάτι» δημοσιογράφου, αυτή του φωτορεπόρτερ, αναλάμβανε το δύσκολο έργο να κάνει την ιστορία εικόνα και να την μεταφέρει μέσα από τις ασπρόμαυρες σελίδες στους αναγνώστες.
Αν η εφημερίδα την άλλη μέρα δεν είχε φωτογραφία, σήμαινε ότι δεν ήταν εκεί, στη γέννηση των γεγονότων, για να δώσει παρουσία στη συνάντηση με την ιστορία. Τότε που δεν υπήρχε web και δημοσιογραφία των πολιτών.
Πολύ πριν τα «έξυπνα» τηλέφωνα και τις ψηφιακές μηχανές. με πρώτες-πρώτες εκείνες τις ογκωδέστατες Mavica που έπαιρναν δισκέτα 3,5, υπήρχαν οι αναλογικές, εκείνες που ήθελαν μαεστρία για να γίνει το «κλικ» την κατάλληλη στιγμή.
Σ’ εκείνη την εποχή αναδείχθηκαν μυθικές φιγούρες φωτορεπόρτερ, όπως ήταν στη Θεσσαλονίκη ο «Ιωάννης της κλίμακας» ή αλλιώς Γιάννης Κυριακίδης, που ανέβαινε στη σκάλα του για να «πιάσει» από ψηλά σημαντικές στιγμές και κορυφαίες προσωπικότητες.
Μια τέτοια μορφή ήταν για την Κοζάνη ο Χρήστος Μπλέτσος που άφησε χθες για πάντα τη φωτογραφική του μηχανή.
Ιωάννα
