Ένας «θρύλος» του ραδιοφώνου, μια σπουδαία προσωπικότητα για τον πολιτισμό, ο Γιάννης Πετρίδης θα βρεθεί στην Κοζάνη το Σάββατο στις 8 το βράδυ, στην κεντρική σκηνή του Δη Πε Θεάτρου, με αφορμή την προβολή του ντοκιμαντέρ «Once in a lifetime», αλλά στην ουσία για να μιλήσει με τον κόσμο της πόλης.
Η εκπομπή του «από τις 4 στις 5», η μακροβιότερη στο ελληνικό ραδιόφωνο, συντρόφεψε γενιές και γενιές ανθρώπων που μεγάλωσαν, πέτυχαν και στη συνέχεια μύησαν και τα παιδιά τους στο θαυμαστό αυτό κόσμο.
Η συζήτηση με το Γιάννη Πετρίδη είναι πηγαία, αβίαστη και πάνω απ’ όλα παιδευτική. Μας μιλά για τη μουσική και τον πολιτισμό, τη σχέση της υψηλής με τη δημοφιλή κουλτούρα, τους ακροατές του από την ελληνική επαρχία, αλλά και το νέο κόσμο των κοινωνικών μέσων.
Ποια είναι η εικόνα σας για την Κοζάνη; Έχετε ξανάρθει;
Έχω να έρθω στην Κοζάνη από το τέλος της δεκαετίας του ’60, όταν υπηρετούσα στις διαβιβάσεις στη Λάρισα κι ερχόμουν για να φέρω το ταχυδρομείο. Από την Κοζάνη έχω την εικόνα μιας επαρχιακής πόλης, όπως την φανταζόμουν πάντα, όπως την έβλεπα από τις φωτογραφίες. Είναι μια πολύ προσφιλής εικόνα για μένα, αν και δεν έχω ζήσει στην επαρχία. Μου αρέσει πολύ η χώρα μας, τα χωριά της, η ελληνική επαρχία.
Και η σχέση σας με το κοινό της ελληνικής περιφέρειας;
Ο λόγος που παρέμεινα στο δημόσιο ραδιόφωνο και δεν δέχτηκα στη δεκαετία του ’90, τότε που ξεκίνησε η ιδιωτική ραδιοφωνία και υπήρχε μεγάλη προσφορά και περισσότερα χρήματα, ήταν αυτός.
Ότι είχα δηλαδή συνδεθεί τόσο πολύ με το κοινό της περιφέρειας. Δεν μπορώ να περιγράψω το συναίσθημα και τις ιστορίες που μου έχουν διηγηθεί παιδιά, έφηβοι, νέοι που μεγάλωσαν, από όλη την Ελλάδα.
Είναι το πιο ψαγμένο κοινό από κάθε πόλη που θέλει να ακούσει μια εκπομπή, όπως η δική μου, που δεν είναι μια εκπομπή με το ένα τραγούδι μετά το άλλο, αλλά μια μουσική δημοσιογραφική έρευνα. Γι’ αυτό, άλλωστε, όλα τα χρόνια, μένω στο πρώτο πρόγραμμα και πήγα για ένα διάστημα στο Βήμα fm (σσ. όταν έκλεισε η ΕΡΤ) που είναι δημοσιογραφικά ραδιόφωνα.
Στο σπίτι μου έχω ένα δωμάτιο με γράμματα ακροατών όλα αυτά τα χρόνια. Ένα από αυτά τα παιδιά που με άκουγαν μου είχε στείλει γράμμα στη δεκαετία του ’90, όταν οι άνθρωποι ακόμα έστελναν γράμματα, στο οποίο μου έλεγε: «Σε άκουγα από τα Γιάννενα. Ο πατέρας μου είχε κοπάδια με πρόβατα κι εγώ τον βοηθούσα. Πήγαινα το απόγευμα τα πρόβατα στο βουνό. Επί 15 χρόνια που σε άκουγα διαμόρφωσες την άποψή μου για όλα και τώρα είμαι γιατρός και σε ευχαριστώ γι’ αυτά που έκανες όταν ήμουν μικρός».
Αισθάνεστε επιδραστικός, influencer;
Θέλω να επηρεάζω στο χώρο του πολιτισμού και μέσα από τις εκπομπές μου προσπάθησα να μεταδώσω τη μουσική που είναι καλό οι άνθρωποι να ακούν, τις ταινίες που πρέπει να βλέπουν και τα βιβλία που πρέπει να διαβάζουν, για να γίνουν καλύτεροι στη ζωή τους. Δεν είμαι κάποιος με πολύ κουλτουριάρικες θέσεις, δηλαδή να μην μου αρέσουν τα «εμπορικά». Ξεκαθαρίζω, όμως, τα εμπορικά, όχι τα ευτελή.
Δώστε μας ένα παράδειγμα
Oι Queen, που αυτή την εβδομάδα παίζεται η ταινία τους κι έχει σπάσει τα ρεκόρ, είναι ένα mainstream εμπορικό συγκρότημα, όπως και οι Beatles και οι Pink Floyd. Παράλληλα, λοιπόν, με τα περίεργα και τα παράξενα που αφορούσαν μια μικρή μερίδα, δεν ήμουν αρνητικός στα καλά εμπορικά συγκροτήματα.
Χθες έκανα αναφορά σ’ ένα συγκρότημα της δεκαετίας του ’80, τους Dream Syndicate που είναι για το πολύ ψαγμένο κοινό, αλλά σήμερα θα ασχοληθώ με τον Andrea Bocelli, γιατί το άλμπουμ του έγινε το δημοφιλέστερο σε Μ. Βρετανία και ΗΠΑ.
Στις εκπομπές μου προσπαθούσα πάντα να δείξω αυτό. Όταν οι άλλοι άκουγαν Clash ή Sex Pistols, τους οποίους λατρεύω, έπαιζα και ΑΒΒΑ, για να δείξω ότι δεν μπορούμε να σνομπάρουμε τα καλά ποπ τραγούδια με διαχρονικότητα.
Πως είναι το ραδιόφωνο στην εποχή μας;
Έχει αλλάξει. Ενώ υπάρχουν παιδιά με γνώσεις που θα μπορούσαν να προσφέρουν σε μια διαφορετική ραδιοφωνική άποψη, οι ιδιοκτήτες θέλουν ακροαματικότητα. Στηρίζονται σε playlists για να κρατήσουν το ακροατήριο, χωρίς να κάνουν προτάσεις που θα συνέβαλαν στη διαμόρφωση μιας διαφορετικής παιδείας. Και Χατζηδάκις να υπήρχε τώρα, δεν θα είχε τη δύναμη ποτέ να κάνει επιτυχία. Αν έβγαινε τώρα ο Μεγάλος Ερωτικός, θα είχε τη δύναμη να κάνει αυτό που έκανε τότε; Κι ο Θεοδωράκης, κι όλοι οι μεγάλοι συνθέτες που βγήκαν σε μια άλλη εποχή και μας άφησαν αυτά τα υπέροχα τραγούδια; Βλέπετε την κατάντια του ελληνικού τραγουδιού και φταίνε πολλά γι’ αυτό. Θέλω μετά την ταινία να συζητήσουμε για όλα αυτά κι ελπίζω να είναι εκεί ένα κοινό που θα δώσει αφορμή να κάνουμε μια συζήτηση.
Η σχέση σας με τα νέα μέσα ποια είναι;
Δεν είμαι από αυτούς που λένε ότι τα πράγματα παλιά ήταν καλύτερα. Είναι μια εξέλιξη τα κοινωνικά μέσα κι εγώ τα χρησιμοποιώ. Αλλά τα χρησιμοποιώ για την πληροφόρηση. Την πληροφορία την διυλίζω πριν την αφομοιώσω. Διαβάζω διαφορετικές πλευρές για να διαμορφώσω την προσωπική μου άποψη. Τα νέα μέσα μας δίνουν πληροφορία και από την άλλη βγάζουμε τα προσωπικά μας στον αέρα. Με ενδιαφέρει να μοιραστώ τα προσωπικά μου με τη σύντροφό μου, με τους φίλους μου και όχι να τα μοιράσω σε αγνώστους που ούτε καν έχω συναντήσει.
Πως ξεκίνησε η ιδέα για το Once in a Lifetime;
Εδώ βοήθησε το διαδίκτυο. Ένας ακροατής μου, ο Άρης Δημοκίδης, στις αρχές του 2000 στο προσωπικό του blog είχε γράψει για μένα. Η Νικόλ Αλεξανδροπούλου που είχε έρθει τότε από την Ιταλία και διάβασε το blog, έκανε μια έρευνα μεταξύ του κύκλου της, ανθρώπων της κουλτούρας και της διανόησης και αποφάσισε να κάνει μια ταινία. Πρόκειται για μια ταινία για τις πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές που έγιναν στη χώρα, η οποία βγήκε στους κινηματογράφους όταν άρχισε η κατάρρευση και τα μνημόνια και τελείωσε η φάση της παιδικής χαράς.
Η εκπομπή του Γιάννη Πετρίδη «Από τις 4 στις 5» μεταδίδεται κάθε απόγευμα από το Πρώτο Πρόγραμμα.
