Η παραπολιτική είναι αυτό που συμβαίνει στο νεκρό χρόνο που δεν παράγεται πολιτική. Αφορά στο που έφαγε, με ποιον μάλωσε, ποιον έχει κοντά και ποιον μακριά του ο κάθε πολιτικός, μικρού ή μεγάλου διαμετρήματος.
Κάποτε η παραπολιτική απασχολούσε τη δεύτερη -συνήθως- σελίδα της εφημερίδας και περιλάμβανε τα λεγόμενα “πιπεράτα” παραλειπόμενα ενός γεγονότος. Σταδιακά έφτασε να καταλαμβάνει τη μερίδα του λέοντος της ημερήσιας θεματολογίας, σε βαθμό που ρούφηξε τελείως την ίδια την πολιτική.
Απο το τι φορούσε ο Γιάνης (με το ένα νι) στη Βουλή μέχρι τα ελληνικά του Τσακαλώτου και απο τα τραπεζώματα των τοπικών πολιτικών μέχρι τις ευσεβείς φιλοδοξίες τους, όλα αυτά εντάσσονται σε αυτό που λέμε παραπολιτική και προτάσσεται ξεκάθαρα πλέον έναντι της πολιτικής.
Το γιατί είναι απολύτως προφανές. Πολλές οι αναρτήσεις που πρέπει να γίνουν, οι σελίδες που πρέπει να γεμίσουν, τα λεπτά που πρέπει να καλυφθούν. Λίγη, όμως, η ουσία, το πραγματικό περιεχόμενο. Μικρή, επίσης, η ικανότητα, αλλά και οι διαθέσιμοι πόροι των μέσων ενημέρωσης να δώσουν περισσότερα μέσω της έρευνας.
“Παιδί” των παραπάνω ο κύριος τίποτα και η μαντάμ ανύπαρκτη με ύφος μεγαλείου, σαν να πέτυχαν ότι ο Τσώρτσιλ και ο Ρούζβελτ μαζί. Αμέτρητες οι αυτοαναφορικές τους δηλώσεις, προφορικά μνημεία ασχετοσύνης και βλαχομαγκιάς. Και ύστερα ψάχνουμε να βρούμε τι μας φταίει.
Ο κύριος τίποτα και η μαντάμ ανύπαρκτη
Μοιραστείτε την είδηση
