Γεμίζουν αυτές τις μέρες οι εκκλησιές. Απ’ όλους εκείνους που στο τελετουργικό της Μ. Εβδομάδας βλέπουν τον εαυτό τους παιδί και μέσα από τη συμμετοχή στα κοινά θρησκευτικά βιώματα, αναζητούν το νόημα των ημερών.
Ξεχωριστό ρόλο στα τελετουργικά της εκκλησίας έχει ο λόγος. Ιδιαίτερα τη Μ. Πέμπτη στα δώδεκα Ευαγγέλια, η αφήγηση της πορείας προς το Θείο Δράμα και την Ανάσταση καταλαμβάνει το σημαντικότερο ρόλο.
Όσο περνούν τα χρόνια, όμως, «ανοίγει» και το γλωσσικό χάσμα. Για να το πούμε απλά «δεν παίζει» το μεγαλύτερο μέρος αυτών που παρακολουθούν τη λειτουργία να καταλαβαίνουν αυτά που ακούν.
Η προσαρμογή του θρησκευτικού λόγου στην τρέχουσα γλώσσα είναι ασφαλώς ένα θέμα «ταμπού» για πολλούς. Δεν είναι, όμως, από την άλλη άσχημο κάποιοι να ακούν «παράσχου κύριε» (προστακτική του αορίστου β’ του ρήματος παρέχω) και να νομίζουν ότι ο παπάς αναφέρεται σε κάποιον κύριο Παράσχο;
Στο θέμα αυτό το μεγαλύτερο βάρος πέφτει στους ιερείς και είναι να κάνουν πιο συμβατό το θρησκευτικό λόγο με τις τρέχουσες ανάγκες, ερμηνεύοντας και συνδέοντας τα γεγονότα στα οποία αναφέρονται τα ευαγγελικά κείμενα με το τώρα, με την προϋπόθεση ότι εκείνοι πρώτοι τα κατανοούν και δεν τα διαβάζουν μηχανικά. Έτσι ώστε πέρα από την τελετουργία να επιτυγχάνεται και η πραγματική λειτουργία.
