Ένα από τα πλέον διασκεδαστικά πράγματα είναι το να παρακολουθείς την ανθρωπογεωγραφία των πολιτικών συγκεντρώσεων κι εκείνους που ξεδιπλώνουν το μεγάλο τους ταλέντο στο «πλασάρισμα», ως θεσμικοί, φορείς, ή και μέλη οικογενειών… ανδρών και γυναικών επιφανών.
Κοντοστέκονται και παραμονεύουν ως γάτες για το θήραμα, μέχρι που «τσουπ» εντοπίζουν το στόχο τους και με αργά, αλλά αποφασιστικά βήματα βρίσκονται δίπλα του. Ζυγιάζουν την κατάσταση και με μαεστρία φτάνουν στο επιθυμητό αποτέλεσμα.
Στη συνέχεια σειρά έχει η πολυπόθητη φωτογράφηση, γιατί τι να την κάνεις τη στιγμή, αν δεν την έχει απαθανατίσει, ώστε στη συνέχεια να τη μοιραστείς με το «λαό» σου. Εκεί σε κάποιους/ες πρέπει πραγματικά να βγάλουμε το καπέλο, αφού έχοντας εντοπίσει όλες τις σωστές γωνίες, έχουν καταφέρει να μάθουν πώς να στέκονται, αλλά και που να στέκονται –με δήθεν αδιάφορο, αλλά πάντα αγέρωχο ύφος- ώστε να βρίσκονται μέσα σε όλα τα πλάνα και τις φωτογραφίες.
Η μακράν πιο αγαπημένη κατηγορία, είναι, όμως, οι «δυσαρεστημένοι». Εκείνοι στους οποίους δεν αρέσει η θέση στην οποία κάθονται ή εκείνοι που δεν βρίσκουν θέση με το όνομά τους. Η πιο ωραία στιγμή είναι η αγανακτισμένη αποχώρησή τους, συνοδευόμενη από απειλές του τύπου «θα σας δείξω ποιος/α είμαι εγώ» και τα λοιπά θεϊκά που λένε, εξωτερικεύοντας πλήρως τα σύνδρομά τους και επιβεβαιώνοντας πάντα τον κανόνα ότι όσο πιο «μικρός» αισθάνεσαι, τόσο μεγαλύτερη ανάγκη έχεις να φανείς.
