Πέθανε και ο Πυθαγόρας το καμάρι της Ποντοκώμης, μαθηματικός , μηχανικός μα κυρίως αγωνιστής της κομμουνιστικής αριστεράς.
Τον θυμάμαι μικρό παιδί να κάνει το μικροπωλητή για να μη ζητά χαρτζιλίκι από τους γονείς του, ήθελε να είναι ανεξάρτητος.
Και αργότερα ως φοιτητής των μαθηματικών δούλευε στα φροντιστήρια ‘Πυθαγόρας’ για να μην επιβαρύνει την οικογένεια στο χωριό και να νιώθει ανεξάρτητος.
Και έγινε ένας πολύ καλός μαθηματικός και ζήτησε να δουλέψει στη Δημόσια παιδεία, όμως αυτό εξαρτιόταν από το χαφιέ και το χωροφύλακα και ο Πυθαγόρας δεν ήθελε καμιά εξάρτηση από αυτούς και έτσι αποφάσισε να γίνει πολιτικός μηχανικός να ελαττώσει τους βαθμούς εξάρτησης από τους άλλους. Τα πράγματα και εδώ τα λυμαίνονταν μερικοί αγράμματοι εργολάβοι και κυρίως οι έχοντες και κατέχοντες κεφαλαιούχοι.
Και τόλμησε να μπει στα βαθιά κάνοντας τον εργολάβο και τον κατασκευαστή, με μεγάλη επιτυχία μάλιστα. Ότι όμορφο υπάρχει στην κατασκευαστική Θεσσαλονίκη φέρει τη σφραγίδα του Πυθαγόρα και των παιδιών του Μπίλι, αρχιτέκτονα και Σάσας, πολιτικού μηχανικού.
Μια ζωή αγώνας, για να είναι ανεξάρτητος, αλλά με στόχο πάντα να μπορεί να ικανοποιεί τις δικές του εξαρτήσεις που είχαν σχέση με την κοινωνική του ευαισθησία , για την φτώχεια των άλλων για το άδικο και την κάθε μορφής καταπίεσης από την κρατική εξουσία. Δεν ήταν η δική του φτώχια που τον έκανε μπροστάρη στους αγώνες του ΚΚΕ, αλλά η φτώχια των άλλων. Σε αντίθεση με τα τσιτάτα που λένε πως η ιδεολογική τοποθέτηση του ατόμου έχει σχέση με το πως σχετίζεται με την παραγωγή ο Πυθαγόρας έγινε οργανωμένος κομμουνιστής όταν ανέβηκε οικονομικά. Ήθελε να είναι ανεξάρτητος για να μπορεί να ικανοποιεί και τις προσωπικές του απολαύσεις, που σχετίζονται με την έξυπνη παρέα, με τα έξυπνα μαθηματικά προβλήματα, με το καλό κρασί και με τη χαρά και συγκίνηση για την ομορφιά, απολαύσεις που κάλυπταν ένα μεγάλο φάσμα συγκινήσεων έτσι που να ξεκινούν από τα γκρίζα μάτια των σκύλων του και τις όμορφες καμπύλες μιας ομορφονιάς και να φτάνουν μέχρι την Ακρόπολη και τον Παρθενώνα. Ήταν ένας Ζορμπάς με το σφυροδρέπανο παραμάσχαλα.
Δεν χαρίζονταν σε κανένα, έλεγε: Πενήντα χρόνια μας κυβερνούν απατεώνες κλέφτες και διαπλεκόμενοι, αυτούς ψηφίζει ο λαός και σεβαστή η γνώμη του, όμως έχω την άποψη, πως αυτός ο λαός εκτός από θύμα είναι και συνεργός. Δεν πιστεύω πως αυτοί μπορεί να αλλάξουν, όση ζάχαρη και να βάλεις στα σκατά κουραμπιέδες δε γίνονται.
Τυχεροί όσοι πιστεύουν στη μεταθάνατο αθανασία γιατί πάντα θα ελπίζουν πως μπορεί να ξάνα- συνυπάρξουν με ανθρώπους σαν τον Πυθαγόρα.
Ο φίλος Γιώργος Ιωαννίδης
Μαθηματικός.
