Ο Σερ Ουίνστον Τσώρτσιλ, Βρετανός πρωθυπουργός και πολιτική περσόνα μεγάλου διαμετρήματος, ο οποίος έμεινε γνωστός για τις ομιλίες του που ήταν ρητορικά αριστουργήματα, όταν μετά την νίκη στον πόλεμο, έχασε τις εκλογές, απέδωσε την ήττα του στο ότι “οι άνθρωποι ψηφίζουν με βάση το τι υπόσχεσαι αύριο, όχι με βάση το τι έκανες εχθές”. Και είχε δίκιο. Ξέρουμε καλά ότι ο κόσμος θέλει πάντα το καινούργιο, ακόμα κι αν το καινούργιο κομίζει μόνο «φύκια για μεταξωτές κορδέλες».
Στην περίπτωση, όμως, του Ντόναλντ Τραμπ, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά, καθώς ο νέος Αμερικανός πρόεδρος δεν είχε κάτι καινούργιο να κομίσει, παρά μόνο νέα χυδαία πολιτικά ήθη, τα οποία έρχονται σε ευθεία σύγκρουση με κάθε έννοια πολιτικής ορθότητας. Ένα καινούργιο μοντέλο προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών που συνδυάζει την εκκεντρική όψη ενός εβδομηντάρη μεγιστάνα και το μπρίο ενός κακομαθημένου παλιόπαιδου. Αυτός, λοιπόν, είναι που κρατάει τις τύχες όλων στα χέρια του.
Κι αν στην περίπτωση της «μονομαχίας» του Τσώρτσιλ με τον Χίτλερ, σύμφωνα με τον ιστορικό Luckacs (Η μονομαχία : Η πάλη των 80 ημερών μεταξύ Τσόρτσιλ και Χίτλερ, Ενάλιος: 2006) επικράτησε: ένας κοσμοπολίτης επί ενός ρατσιστή, ένας δημοκρατικός αριστοκράτης επί ενός λαϊκιστή δημαγωγού, ένας συντηρητικός επί ενός ριζοσπάστη, ένας πατριώτης επί ενός εθνικιστή , δεν ξέρουμε αν σήμερα βρισκόμασταν σε μια τόσο κρίσιμη καμπή της ιστορίας τι θα συνέβαινε.
