Όχι άλλο «αύριο» ανεγειρόμενο επί σαθρών θεμελίων

Διάβασα με ικανοποίηση τις νέες δηλώσεις της υπουργού Παιδείας. Με την σαφή αναφορά στο θέμα των περίφημων «αιώνιων φοιτητών», το καθεστώς των οποίων επανέφερε, ως …μεγάλη «προοδευτική» μεταρρύθμιση η κυβέρνηση Τσίπρα. Διότι δεν είναι δυνατόν να συνεχισθεί αυτό το απαράδεκτο καθεστώς. Πουθενά στον κόσμο δεν προβλέπεται ότι κάποιος μπορεί να απασχολεί ένα πανεπιστήμιο επί δέκα και δεκαπέντε χρόνια, για σπουδές που πρέπει να ολοκληρώνονται σε εννέα με δέκα εξάμηνα.
Ακούμε συχνά του πολιτικούς, αλλά και ακαδημαϊκούς δασκάλους, να τονίζουν πως ό,τι συντελείται στον χώρο της παιδείας συνιστά την θεμελίωση του αύριο της πατρίδας. Και ναι μεν δεν έχουν άδικο, αλλά πρέπει να δώσουν μεγαλύτερη προσοχή στο τι είδους «θεμέλια» στήνονται για αυτό το αύριο.
Αν δεν αλλάξει εκ βάθρων η Παιδεία μας, κυρίως δε αν δεν γενικευθεί ένα καθεστώς αξιολόγησης, όσων διδάσκουν και όσων διοικούν τα πανεπιστήμια μας, τότε όλοι οι δείκτες θα εξακολουθήσουν να είναι αρνητικοί. Να μας καταγράφουν ως ένα έθνος σε διαρκή υποχώρηση. Μια χώρα με σύνδρομα αυτοκαταστροφής. Διό είναι ανάγκη να απαλλαγούμε από το νομικό πλαίσιο, στον χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, που ευνοεί τις συναλλαγές, τον νεποτισμό, τη θεσμοθετημένη κοπάνα των διδασκόντων, που αλλού δίνουν την ικμάδα τους και στο πανεπιστήμιο …ό,τι έχουν ευχαρίστηση, τους αιώνιους φοιτητές, τις ατέρμονες καταλήψεις και καταστροφές, το «πενταράκι» που παρέχεται ως αποτέλεσμα εκβιασμού.
Το φαινόμενο των «αιώνιων φοιτητών» έχει πολλές παραμέτρους, που είναι όλες αρνητικές ως προς την εύρυθμη λειτουργία των εκπαιδευτικών μας ιδρυμάτων. Και επειδή αναφέρθηκα χθες στο θέμα της φοιτητικής στέγης που ταλανίζει τους νέους φοιτητές και τις οικογένειες τους, θυμίζω κάτι που αλίευσα, το 2012, από τα «ψιλά» των εφημερίδων: «Αιώνιος φοιτητής» στην Πάτρα, κρατούσε δωμάτιο στην φοιτητική Εστία επί 22 χρόνια. Και φυσικά δεν είναι ο μόνος. Άλλοι, παίρνουν τα δωμάτια και τα υπενοικιάζουν σε τρίτους. Συνεχίζοντας αόκνως τις …σπουδές τους επί των διαφορών του φραπέ ή του καπουτσίνο, μεταξύ της μιας καφετέριας ή της άλλης.
Καλά και άγια, όσα αποφασίζονται για την επιτάχυνση των επενδύσεων και την αναζωογόνηση της οικονομίας. Αλλά η μεγαλύτερη πρόκληση παραμένει ο χώρος της παιδείας. Εδώ είναι που χρειάζονται οι τολμηρότερες αποφάσεις. Κόντρα σε κατεστημένες νοοτροπίες και νοσηρά «κεκτημένα». Είτε συντεχνιών των διδασκόντων, είτε ομάδων πίεσης των διδασκομένων.