Η υπόθεση της Πάτρας είναι τραγική, όσο και σπάνια. Έχει συμβεί, ωστόσο, δυστυχώς ξανά και ξανά στο παρελθόν γονείς να σκοτώσουν τα παιδιά τους. Στα εκατομμύρια των νορμάλ γονιών, υπάρχουν κι αυτές οι ελαττωματικές εκδοχές, όπως η ανατριχιαστική περίπτωση του Δουρή ή πιο κοντινή μας υπόθεση Πολύζου στη Σιάτιστα.
Δεν ξέρω, λοιπόν, αν αυτό που απασφάλισε το αφιονισμένο πλήθος ήταν το ίδιο το έγκλημα, το γεγονός ότι η γυναίκα αυτή συνδέεται με τρεις φόνους ή η τηλεοπτική προσήλωση στο θέμα εδώ και μήνες;
Όπως έχουμε ξαναπεί, το διαδίκτυο δημιουργεί εκλεκτικές συγγένειες και στην περίπτωση αυτή το… ραντεβού για το λιντσάρισμα έβγαλε στην επιφάνεια τα χειρότερα ένστικτα του όχλου που ξεχύθηκε στο δρόμο για να ζητήσει την παραδειγματική τιμωρία.
Το αδιανόητο πάντα και σε όλες τις κοινωνίες βρίσκει, όμως, τρόπο να εισχωρήσει στην κανονικότητα. Αυτό που πρέπει να μας προβληματίζει είναι το πως εμείς ανταποκρινόμαστε σε αυτό και ποιους μηχανισμούς δημιουργούμε τελικά για να προστατεύσουμε όσους έχουν ανάγκη.
Οι ιαχές του πλήθους που παραληρεί «άρον, άρον, σταύρωσον αυτήν» είναι σύμπτωμα μιας κοινωνίας που επιδεικνύει μια αδιανόητη λαγνεία στον πόνο, στο αίμα και στο έγκλημα, ακριβώς επειδή είναι διασυνδεδεμένη και βιώνει με το χειρότερο τρόπο τις λεγόμενες «κακές ειδήσεις».
