Η δυσοσμία που αναδύεται από τα θεατρικά και γενικώς τα καλλιτεχνικά παρασκήνια, με τις δεκάδες καταγγελίες για βιασμούς, γενετήσια προσβολή, σατραπικές συμπεριφορές, εκμαυλισμούς και εκβιασμούς, δεν έχει πολιτικό χρώμα. Απλώνεται σε όλο το φάσμα. Είναι μια νοσηρή κατάσταση που απαιτεί μια ενιαία αντιμετώπιση από το σύνολο του πολιτικού κόσμου. Το να επιχειρεί δε κάποιος να αποκομίσει κομματικά οφέλη, από αυτόν τον βόρβορο, είναι τουλάχιστον γελοίο. Δείχνει απλώς τον τραγικό βαθμό της σύγχυσης στην οποία βρίσκεται. Αλλά και το μέγεθος της προκλητικής υποκρισίας του.
Μας βομβαρδίζουν, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και τα έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης που ελέγχει, με επίδειξη ανύπαρκτου, εν προκειμένω, «ηθικού πλεονεκτήματος», καθώς, όχι τόσον ευθέως, όσο με πονηρά υπονοούμενα, προσπαθούν να πείσουν ότι τάχα τα καταγγελλόμενα σκάνδαλα, συμβαίνουν αποκλειστικώς στον χώρο της κυβερνητικής παράταξης. «Στην αυλή του Κυριάκου Μητσοτάκη». Με επιχείρημα αιχμής το ότι ο πρώην καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου Δημήτρης Λιγνάδης υπήρξε δάσκαλος ορθοφωνίας του πρωθυπουργού. Άρα να παραιτηθεί η Μενδώνη. Ίσως και ο ίδιος ο Μητσοτάκης.
Και δεν αναλογίζονται οι άφρονες, ότι, πλατσουρίζοντας μέσα στις ακαθαρσίες, βγαίνουν και οι ίδιοι λουσμένοι από αυτές. Διότι, στο μυαλό κάθε απλού ανθρώπου, ξεπήδα αυθορμήτως το αυτονόητο ερώτημα: Αν φταίει ο Μητσοτάκης για τον «δεξιό» Λιγνάδη, τότε ποιος φταίει για τον πατενταρισμένο ως «αριστερό» Κιμούλη; Ποιος φταίει για τον επίσης βροχηδόν καταγγελλόμενο, για τα πεπραγμένα του στον καλλιτεχνικό χώρο, Παύλο Χαϊκάλη, που ήταν ο πρώτος υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης στην κυβέρνηση του συντρόφου Αλέξη Τσίπρα;
Άπαγε της υποκρισίας και του ψεύδους, της αισχρής κομματικής προπαγάνδας. Ανάξιοι, ανήθικοι, βρώμικοι άνθρωποι, υπάρχουν σε όλους τους χώρους. Πολιτικούς ή επαγγελματικούς. Αλλά το κακό δεν θεραπεύεται με το να καταφεύγουμε στο αιώνιο λάθος του διαγκωνισμού να αποδείξουμε ποιος έχει τους χειρότερους. Θεραπεύεται και, αν μη τι άλλο, δύναται να περιορισθεί, μόνον στον βαθμό που οι «μιαροί» έχουν την ίδια, ενιαία, αντιμετώπιση από όλους: Την κοινωνική απομόνωση. Την πλήρη απαξίωση τους. Θεραπεύεται επίσης στον βαθμό όπου οι υπεύθυνες ηγεσίες, πολιτικές και πνευματικές, τολμούν να συναινούν στον εκσυγχρονισμό της νομοθεσίας. Ώστε οι ένοχοι να μην μένουν ατιμώρητοι «λόγω παραγραφής».
Κατά τα λοιπά, όποιος στα σκατά χοροπηδά, σκατωμένος θα βγει και ο ίδιος.
