Εκτός απο τις συλλογικές παραδόσεις, αυτές δηλαδή που μοιραζόμαστε οι κάτοικοι ενός τόπου, μιας κοινότητας ανθρώπων, υπάρχουν και οι παραδόσεις που φτιάχνουν οι οικογένειες ή οι φίλοι.
Συνήθειες που τις κρατάμε γερά στο πέρασμα των χρόνων και μας θυμίζουν το που ανήκουμε.
Το Πάσχα για κάποιο λόγο είναι συνυφασμένο στο μυαλό των περισσότερων με τις συνήθειες αυτές. Περισσότερο απο τα Χριστούγεννα.
Για κάποιους παράδοση είναι η συμμετοχή στις θρησκευτικές δραστηριότητες, για όλους το βάψιμο των αυγών και για κάποιους άλλους τα τσουρέκια. Στις παραδόσεις αυτές, η κάθε οικογένεια ή το φιλικό περιβάλλον βάζουν τη δική τους πινελιά, γιατί το θέμα δεν είναι ποτέ το αποτέλεσμα, αλλά η διαδικασία, μέσα απο την οποία, φτάνεις σε αυτό. Κανένα τσουρέκι, όσο τέλειο και μοσχομυριστό αν είναι, δεν φτάνει αυτό των παιδικών μας χρόνων.
Κάπως έτσι χτίζονται οι παραδόσεις που αποτελούν πεδίο αναμνήσεων, αλλά και τη δική μας ζώνη οικειότητας.
Κι αν για κάποιους οι παραδόσεις είναι οι καθημερινές συμμετοχές στην εκλησιαστική λειτουργία ή ο Επιτάφιος στον Άγιο Γεώργιο, για κάποιους άλλους είναι οι παρεϊστικες μαζώξεις που αυτές οι μέρες, λόγω χαλαρού προγράμματος, ευνοούν.
Όπως και να ‘χει, οι παραδόσεις είναι για να τηρούνται.
Ιωάννα
