Όλη η ιστορία με τα πρότυπα και τους πρώτους των πανελλαδικών εξετάσεων φοβάμαι ότι περνάει τελείως λάθος μηνύματα.
Όπως για παράδειγμα ότι οι πρώτοι αξίζει να είναι μόνο γιατροί, δικηγόροι κλπ. Τόσα χρόνια το ίδιο τροπάρι με τους πρώτους των πρώτων που κατάφεραν μέσα απο πειθαρχία και σωστό διάβασμα να πετύχουν την εισαγωγή τους στη σχολή των ονείρων τους. Άραγε, τους ξανάψαξε κάποιος μερικά χρόνια μετά, ώστε να δει τι απέγιναν; Δικαίωσε η σχολή τους πόθους τους;
Το δεύτερο έχει να κάνει με την νεότερη τάση να αναζητούνται και να γίνονται πρωτοσέλιδες όλες αυτές οι πολύ γλυκές και ανθρώπινες ιστορίες των ώριμων υποψηφίων που σ’ ένα γύρισμα της ζωής, αποφάσισαν να ξανακαθίσουν στα θρανία. Εδώ το ζήτημα έχει να κάνει με το πως παρουσιάζονται τα κίνητρα και οι επιλογές, οι οποίες ως προσωπικές αναζητήσεις είναι απόλυτα σεβαστές. Αλλά μέχρι εκεί.
Κάποτε θα τελειώσει η υπόθεση πανελλαδικές. Ήδη το γεγονός ότι εισάγονται σχεδόν όλοι, θα σταματήσει να κάνει το θέμα τόσο ενδιαφέρον.Έως τότε, όμως, θα πρέπει να έχουμε βρει ένα σύστημα εξίσου αξιοκρατικό, αλλά περισσότερο αποτελεσματικό για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
