Η ερωμένη του πατέρα
Σοφία Βόικου
Ψυχογιός, 2023
σ. 424
«Δυο γυναίκες, δυο μουσικές, δυο χώρες, ένας άντρας. Την άνοιξη του 1999, την ώρα που το Βελιγράδι φλέγεται από τις βόμβες των Αμερικανών και των συμμάχων τους, ο πολεμικός ανταποκριτής Νέστορας Μπενέτος γνωρίζει την εκρηκτική Λίλα. Τη Λίλα, που έχει ζωγραφίσει έναν στόχο στο στήθος της και ξεσηκώνει με τους ήχους της μουσικής της τα πλήθη. Πίσω στη Θεσσαλονίκη, τον περιμένουν οι δυο κόρες του και η γυναίκα του, η διάσημη τσελίστρια Ελισάβετ Λευκαδία. Ο δρόμος όμως φαντάζει δίχως επιστροφή.
Χρόνια αργότερα, την ημέρα της κηδείας της Ελισάβετ, η Άρια ανακαλύπτει τα γεμάτα πάθος γράμματα της ερωμένης του πατέρα της. Θέλει πάση θυσία να γνωρίσει τη γυναίκα που οδήγησε τη μητέρα της στην ψυχική κατάρρευση. Πώς μπορεί όμως ν’αντισταθεί στη σαγήνη της ερωμένης χωρίς να προδώσει τη μνήμη της μητέρας;
Ένα μυθιστόρημα για τις ανθρώπινες σχέσεις, τον έρωτα, τη μητρική αγκαλιά, την ανθρώπινη υπέρβαση και το ερώτημα εάν η αγάπη μοιράζεται στα τρία.»
Η Σοφία Βόικου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε γαλλική φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο Sophia Antipolis της Νίκαιας στη Γαλλία πάνω στην επικοινωνία και τον πολιτισμό των χωρών της Μεσογείου. Σπούδασε επίσης ιστορία της τέχνης στην Ecole du Louvre στη Γαλλία. Έχει διδάξει θεωρία της επικοινωνίας και ιστορία της τέχνης στην ιδιωτική εκπαίδευση, ενώ για χρόνια διατηρούσε μόνιμη στήλη για τα εικαστικά δρώμενα σε διάφορα πολιτιστικά περιοδικά της Θεσσαλονίκης. Έχει ασχοληθεί με τη μετάφραση βιβλίων και τη συγγραφή δύο παιδικών παραμυθιών. Από το 1997 δραστηριοποιείται επαγγελματικά στο χώρο της διαφήμισης και επικοινωνίας. Έχοντας τη θέση της δημιουργικής διευθύντριας, λειτουργεί ως κειμενογράφος και πολλές διαφημιστικές δουλειές φέρουν την υπογραφή της. Μιλάει αγγλικά, γαλλικά και ισπανικά. Είναι παντρεμένη και έχει δύο παιδιά.
Νήσος Θέρος
Θοδωρής Παπαθεοδώρου
Ψυχογιός, 2023
σ. 336
«Μόνο μη μου ζητήσετε να λύσω το πρόβλημα της ατεκνίας», τους το ξέκοψε ο καπετάν Διαμαντής. «Το σπέρμα μου κουβαλάει πιο πολύ ιώδιο κι από τραυματιοφορέα. Το πιθανότερο είναι να γεμίσω το νησί γοργόνες…»
Μια Χώρα πιο λευκή κι από νεκροταφείο Εσκιμώων. Μια μαύρη γάτα που περιπολεί στ’ ασβεστωμένα σοκάκια. Μια άδεια εκκλησία κι ένα φισκαρισμένο μπορντέλο. Μια καραβιά εξαφανισμένοι τουρίστες. Ένας σταυρός βυθισμένος στον πάτο του λιμανιού. Τρεις γαβάθες θανατερό τζατζίκι. Μια κλεμμένη σωβρακοφανέλα αγροφυλακής. Ένα δοχείο νυκτός γεμάτο παθιασμένα δάκρυα. Ένας απελπισμένος έρωτας. Μια διαολεμένη ναυτική βεντέτα. ΤΙ ΦΑΣΗ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΕΡΟΣ;
Το πιο κεφάτο, το πιο φευγάτο μυθιστόρημα που θα διαβάσετε αυτό το καλοκαίρι.
Ο Θοδωρής Παπαθεοδώρου γεννήθηκε στα Δίκαια του Έβρου το 1965 και κατοικεί στην Αθήνα. Σπούδασε παιδαγωγικά στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και εργάστηκε ως δάσκαλος στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Επί σειρά ετών εργάστηκε σε αθηναϊκές εφημερίδες, συμπληρώνοντας με σατιρικά σχόλια τα κενά της ύλης που ανέκυπταν καθημερινώς. Από το 2002, και για λόγους σεμνότητας, διέκοψε την καριέρα του στον Τύπο και αφιερώθηκε στην ουσία. Το μυθιστόρημά του “Το αστρολούλουδο του Βοσπόρου” (2004) τιμήθηκε με το Βραβείο Καλύτερου Έργου Μνήμης 2003-2004 στο πλαίσιο του 20ού Πανελλήνιου Συμποσίου Ποίησης και Πεζογραφίας, ενώ το μυθιστόρημά του “Οι εφτά ουρανοί της ευτυχίας” (2006) τιμήθηκε με βραβείο ελληνικού μυθιστορήματος. Το μυθιστόρημά του “Οι κόρες της λησμονιάς” ήταν υποψήφιο για το Βραβείο Αναγνωστών του ΕΚΕΒΙ το 2010, και το μυθιστόρημά του “Οι καιροί της μνήμης” για το ίδιο βραβείο το 2012, παίρνοντας τη δεύτερη θέση στις ψήφους αναγνωστών και Λεσχών Ανάγνωσης.
