Διάφανα νερά
Συγγραφέας: Ευαγγελία Ευσταθίου
Εκδότης: Μίνωας
Σελιδες: 632
«Μάνη, 2008
Από τις τσακισμένες λαμαρίνες ενός αυτοκινήτου ανασύρονται η τραυματισμένη οδηγός, ένα κορίτσι νεκρό και άλλο ένα με βαριές κακώσεις στο κεφάλι. Μια παρέα έξι εφήβων διαλύεται από τον πόνο και την απώλεια και η ζωή τριών οικογενειών αλλάζει δραματικά.
Αθήνα, 2024
Η Αλίνα Μάργαρη, μέλος εκείνης της παρέας, δεν έχει πια αναμνήσεις από τα πρώτα δώδεκα χρόνια της ζωής της. Διχασμένη διαρκώς ανάμεσα στη γυναίκα που έγινε και στο παιδί που χάθηκε στα συντρίμμια του δυστυχήματος, παλεύει να κερδίσει την αγάπη του πατέρα της. Πάντα όμως εισπράττει θυμό και απόρριψη, ενώ ένα σκάνδαλο στο οποίο φέρεται να πρωταγωνιστεί εξωθεί την κατάσταση στα άκρα.
Ο Άρης Καγιάς, μέλος της ίδιας εφηβικής παρέας και ιδιωτικός ερευνητής πλέον, καλείται από τον πατέρα της Αλίνας να γίνει σωματοφύλακάς της για να την προστατεύει από τον κακό της εαυτό. Αυτή η αποστολή είναι η ευκαιρία του να εκδικηθεί τον χειρότερό του εχθρό, αλλά όταν μπαίνει στο παιχνίδι ο έρωτας όλα ανατρέπονται.
Καθώς οι μνήμες αφυπνίζονται, ένας φονικός αντίπαλος και μια αλυσίδα από άνομα πάθη και ίντριγκες αναταράσσουν τα νερά, απειλώντας την ασφάλεια της λήθης. Κι αν το ψέμα μπορεί να κρυφτεί στο θολό τους, στο διάφανό τους η αλήθεια μοιραία θα δολοφονηθεί.»
Η Ευαγγελία Ευσταθίου γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Πειραιά. Σπούδασε στην Αθήνα, στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης, και εργάζεται ως δασκάλα στη δημόσια εκπαίδευση. Ξεκίνησε πολύ νωρίς τη συγγραφή βιβλίων, μόλις στα 12 χρόνια της, στην αρχή παραµύθια και στη συνέχεια διηγήµατα.. Εκτός απ’ τη λογοτεχνία και τα παιδιά, που αγαπά πάρα πολύ, ασχολείται με την ποίηση, τη ζωγραφική και το κολάζ, ενώ μιλά αγγλικά και ιταλικά.
Το όνομά μου είναι Εμίλια Ντελ Βάγιε
Συγγραφέας: Isabel Allende
Μετάφραση: Δέσποινα Δρακάκη
Εκδότης: Ψυχογιός
Σελιδες: 400
«Με βάφτισαν Εμίλια ντελ Βάγιε Κλάρο, έτσι εμφανίζομαι στα κατάστιχα της ενορίας της Λα Μισιόν. Η μητέρα μου επέμενε στο «Ντελ Βάγιε» και ο δον Πάντσο επέβαλε και το επίθετο «Κλάρο», επειδή εγώ δεν ήμουν ένα τυχαίο μπάσταρδο αλλά η κόρη που πάντα ήθελε να έχει.
Σαν Φρανσίσκο, 1866. Μια Ιρλανδή δόκιμη μοναχή, έπειτα από έναν τραγικό και θυελλώδη έρωτα με έναν Χιλιανό αριστοκράτη, γεννάει μια κόρη που την ονομάζει Εμίλια ντελ Βάγιε. Η Εμίλια μεγαλώνει κάτω από τη σκέπη ενός τρυφερού πατριού και γίνεται μια ανεξάρτητη και αυτάρκης γυναίκα.
Προκειμένου να ακολουθήσει το πάθος της για τη συγγραφή, αψηφά τους κοινωνικούς κανόνες. Στην ηλικία των δεκαέξι, αρχίσει να εκδίδει λαϊκά, φτηνά αναγνώσματα με ανδρικό ψευδώνυμο, και κάποια στιγμή στρέφεται στη δημοσιογραφία πείθοντας έναν συντάκτη στην εφημερίδα San Francisco Examiner να την προσλάβει. Εκεί συνεργάζεται με άλλον έναν ταλαντούχο ρεπόρτερ, τον Έρικ Γουίλαν.
Προσπαθώντας να αποδείξει ότι μπορεί να τα καταφέρει, αρπάζει την ευκαιρία να καλύψει τον εμφύλιο πόλεμο στη Χιλή, μαζί με τον Έρικ. Κι εκεί ανακαλύπτει σιγά σιγά την αλήθεια για τον πατέρα της και για τις ρίζες της. Καθώς ο πόλεμος μαίνεται, η Εμίλια θέτει σε κίνδυνο την ίδια της τη ζωή, αμφισβητώντας την ταυτότητα αλλά και το πεπρωμένο της.
Μια γοητευτική ιστορία και μια αλησμόνητη ηρωίδα από μια συγγραφέα που μιλάει στην καρδιά.»
“Παρ’ όλο που είμαι Χιλιανή, γεννήθηκα συμπτωματικά στη Λίμα. Είχα έναν πατέρα που εξαφανίστηκε χωρίς ν’ αφήσει αναμνήσεις. Η μητέρα μου ήταν ο φάρος της ζωής μου· ίσως γι’ αυτό μου είναι πιο εύκολο να γράφω για γυναίκες. Εκείνη μου έδωσε, σε μια ηλικία που τα άλλα κοριτσάκια παίζουν με τις κούκλες, ένα τετράδιο για να καταγράφω τη ζωή, σπέρνοντας έτσι το σπόρο που τριάντα χρόνια αργότερα θα με έκανε να εισβάλω στη λογοτεχνία”. Η Ιζαμπέλ Αλιέντε -ανιψιά του προέδρου της Χιλής Σαλβαδόρ Αλιέντε, που σκοτώθηκε στο πραξικόπημα του 1973 – γεννήθηκε το 1942, παντρεύτηκε δυο φορές και απέκτησε δύο παιδιά και δυο προγόνους. Δούλεψε ασταμάτητα από τα δεκαεπτά της χρόνια, πρώτα σαν δημοσιογράφος και έπειτα σαν συγγραφέας. Η ίδια χαρακτηρίζει το έργο της “ρεαλιστική λογοτεχνία”, επηρεασμένη τόσο από την απίστευτη παιδική της ηλικία, όσο κι από τους μαγικούς ανθρώπους και τα γεγονότα που πυροδότησαν τη φαντασία της. Εκτός από το συγγραφικό της έργο, ασχολείται ενεργά με την προάσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Μετά τον θάνατο της κόρης της το 1992, ίδρυσε στη μνήμη της ένα ίδρυμα αφιερωμένο στην προστασία και χειραφέτηση των γυναικών και των παιδιών σε όλο τον κόσμο. Από το 1987 ζει μαζί με τον δεύτερο σύζυγό της και την οικογένειά τους στην Καλιφόρνια, αλλά, όπως δηλώνει, βρίσκεται πάντα με το ένα πόδι στην Καλιφόρνια και με το άλλο στη Χιλή.
