Κοίτα τα φώτα, αγάπη μου
Regarde les lumieres mon amour
Συγγραφέας: Annie Ernaux
Μετάφραση: Ρίτα Κολαΐτη
Εκδότης: Μεταίχμιο
Σελιδες: 116
«Η καταγραφή των επισκέψεών μου στην υπεραγορά Auchan, επί μήνες την περίοδο 2012-2013, ήταν για μένα ένας τρόπος να αποτυπώσω στιγμές αυτής της συλλογικής, αδιάλειπτης, ελάχιστα αντιληπτής ιστορίας.
Να κρατήσω, επιπλέον, μέσα μου σκέψεις, αισθήματα, συγκινήσεις που μόνο εδώ αναδύονται, σε αυτό τον χώρο όπου συγκεντρώνονται οι περισσότεροι από τους «διαφορετικούς ομοίους» μου, όπου το «ζούμε μαζί», αυτή η κενή επωδή, αποκτά μια σωματική, ορατή πραγματικότητα.»
Η Αννί Ερνώ γεννήθηκε στη Γαλλία (Lillebonne) το 1940. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Ρουέν και εργάστηκε σαν καθηγήτρια στο Centre National d’ Enseignement par Correspondence. Τα σύντομα, αυτοβιογραφικά της αφηγήματα -τα οποία δεν ξεπερνούν, συνήθως, τις εκατό σελίδες- ασχολούνται με θέματα της παιδικής της ηλικίας, των σχέσεων με τους γονείς της και με τους ερωτικούς της συντρόφους, χωρίς να χάνουν τη ζωντάνια, τη δύναμη και την οξυδέρκειά τους: “Les armoires vides”, 1974, “Ce qu’ ils disent ou rien”, 1977, “La place”, 1984 (ελλ. “Η θέση”, εκδ. Χατζηνικολή) “Une femme”, 1987, “Passion simple”, 1991 (ελλ. “Πάθος”, εκδ. Χατζηνικολή), “Journal du dehors”, 1993, “La honte”, 1997 (ελλ. “Ντροπή”, εκδ. Χατζηνικολή), “Je ne suis pas sortie de ma nuit”, 1999 (ελλ. “Δεν βγήκα από το σκοτάδι μου”, εκδ. Χατζηνικολή), “L’ evenement”, 2000, “La vie exterieure”, 2000, “Se perdre”, 2001 (ελλ. “Χάνομαι”, εκδ. Χατζηνικολή), “L’ occupation”, 2002, “L’ ecriture comme un couteau”- συνεντεύξεις με τον Frederic-Yves Jeannet, 2003. Σε ένα τηλεοπτικό πορτραίτο που ετοίμασε για λογαριασμό του Υπουργείου Πολιτισμού o Timothy Miller, το 2000, η Αννί Ερνώ ισχυρίζεται ότι δύο είναι τα στοιχεία που κυριαρχούν στη γραφή της: αυτό της κοινωνικής ανισότητας, της τομής ανάμεσα στον οικογενειακό κοινωνικό της χώρο και στον κόσμο των γραμμάτων που διάλεξε ν’ ακολουθήσει η ίδια, αφενός, και αφετέρου το στοιχείο της ανδρικής κυριαρχίας στον κόσμο. Μακριά από οτιδήποτε θα μπορούσε να είναι προϊόν της φαντασίας, αναζητά την πραγματικότητα μέσα από τις αναμνήσεις, τις αισθήσεις και τα συναισθήματά της, είτε πρόκειται για συναισθήματα -κοινωνικής- ντροπής, είτε πάθους. “Δεν υπάρχει, κατά τη γνώμη μου”, λέει, “δημιουργική εργασία ή εργασία γύρω από θέματα μορφής που να μην έχει αφετηρία της την πραγματικότητα”. Το 2001 δημοσίευσε το προσωπικό της ημερολόγιο με τίτλο “Se perdre” (“Χάνομαι”). Τα έργα της διδάσκονται στο γαλλικό σχολείο ως σύγχρονη κλασική λογοτεχνία. Το 1984, το αυτοβιογραφικού περιεχομένου έργο της “Η θέση” (La place) τιμήθηκε με το βραβείο Renaudot. Το βιβλίο της τα “Τα χρόνια” (Εditions Gallimard, 2008) τιμήθηκε με τα βραβεία Marguerite Duras (2008) και Francois Mauriac (2008).
Μακρινό αστέρι
Estrella Distante
Συγγραφέας: Roberto Bolaño
Μετάφραση: Κρίτων Ηλιόπουλος
Εκδοτης: Άγρα
Σελιδες: 192
«ΤO ΜΑΚΡΙΝO AΣΤΕΡΙ είναι μια αλληγορία για έναν απατεώνα. Έναν άντρα με πολλά ονόματα, πολλά προσωπεία, πολλές ζωές, αλλά χωρίς καμία άλλη ηθική πέρα από την αισθητική. Στην εποχή του Αγιέντε εμφανίζεται ως Αλμπέρτο Ρουίς Τάγκλε, λάτρης της ποίησης, που συχνάζει στους λογοτεχνικούς και ποιητικούς κύκλους μιας μικρής χιλιάνικης πόλης. Αλλά όταν ο πρόεδρος Αγιέντε ανατρέπεται και ο στρατός κάνει την εμφάνισή του σε όλη του την ωμότητα, τότε γίνεται Κάρλος Βίντερ, ο αιμοβόρος και σκληρός στρατιώτης, που, ως αρκετά εκλεπτυσμένος που είναι, κάνει το έγκλημα τέχνη.
Ο αφηγητής της ιστορίας ερευνά τη μορφή του Κάρλος Βίντερ, ενός πιλότου αποκαλούμενου ποιητή, που αποκτά ύποπτη φήμη γράφοντας απειλητικούς στίχους από τη Βίβλο με τον καπνό του αεροπλάνου του του Βʹ Παγκοσμίου πολέμου στον ουρανό του Σαντιάγο ντε Τσίλε και ο οποίος εκθέτει τις φωτογραφίες όσων βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος του Πινοτσέτ σε μια επίδειξη τέχνης-και- δράσης. Μέσα στο κλίμα της δικτατορίας, της βίας και της σύγχυσης, μέσα στο όργιο της καταστολής, οργανώνει την έκθεση των φωτογραφιών που τράβηξε από τα θύματά του κατά τη διάρκεια και μετά τη δολοφονία τους. Η σύγχυση βίας, θανάτου και αισθητικής φέρνει σε δύσκολη θέση τους ανωτέρους του Βίντερ. Αφού έγινε εξέχον και σατανικό μέλος της χιλιάνικης πρωτοποριακής αισθητικής, ο δολοφόνος ποιητής μεταμφιέζεται, εξαφανίζεται και ξεγελάει τον χρόνο, διατηρώντας πάντα μια σταθερά στην προσωπικότητά του: τη σύντηξη δημιουργίας και βίας, ποίησης και εγκλήματος, ηθικής και κυνισμού.»
Ο Ρομπέρτο Μπολάνιο (Σαντιάγο της Χιλής, 1953 – Βαρκελώνη 2003), πεζογράφος και ποιητής, έχει επιβληθεί ως ένας από τους σημαντικότερους Λατινοαμερικανούς συγγραφείς του καιρού μας. Γεννήθηκε στη Χιλή, αλλά σε ηλικία 13 ετών μετανάστευσε με την οικογένειά του στο Μεξικό. Το 1973 αποφάσισε να επιστρέψει στη Χιλή προκειμένου να στηρίξει το μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα του Αλλιέντε, έφτασε όμως λίγες μέρες μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα του Πινοσέτ. Συνελήφθη για τη συμμετοχή του στην αντίσταση ενάντια στη δικτατορία, ενώ μετά την απελευθέρωσή του επέστρεψε στο Μεξικό, απ’ όπου αργότερα μετανάστευσε στην Ισπανία (1978) για να εγκατασταθεί οριστικά στην Blanes, μια μικρή παραθαλάσσια πόλη της Καταλωνίας. Πέθανε στη Βαρκελώνη το 2003 από μια δυσλειτουργία του ήπατος, η οποία τον ταλαιπωρούσε για περισσότερο από μία δεκαετία. Το τελευταίο του μυθιστόρημα, “2666” (εκδ. Άγρα, 2011), θεωρείται η κορύφωση της μυθοπλαστικής του ικανότητας, κέρδισε το 2004, έναν χρόνο μετά το θάνατο του συγγραφέα, το βραβείο Salambo για το καλύτερο ισπανόφωνο μυθιστόρημα. Έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και η επιρροή του θεωρείται από τις σημαντικότερες στη σύγχρονη ισπανόφωνη λογοτεχνία.
