Οι κυβερνήσεις, οσάκις δεν διαθέτουν τη δυνατότητα να λύσουν τα πραγματικά προβλήματα των πολιτών, αντιγράφουν συστηματικώς τα τεχνάσματα των ταχυδακτυλουργών και των παπατζήδων. Προσπαθούν να αποσπάσουν την προσοχή της κοινής γνώμης από τα πραγματικά προβλήματα, προβάλλοντας ως δήθεν πλέον ενδιαφέροντα, άλλα θέματα, στα όποια τάχατες δίνουν «κορυφαίες μάχες». Κόλπο που πιάνει ενίοτε, αλλά όχι πάντοτε. Και πάντως όχι όταν τα πραγματικά προβλήματα άπτονται πλέον της ίδιας της επιβίωσης των πολιτών.
Σήμερα οι πολίτες εστιάζουν την προσοχή τους σε εκείνα που πράγματι τους καίνε:
*** Την ανεργία, ιδίως δε την ανεργία των νέων, των παιδιών τους, για την όποια ως τώρα, αν κα μπήκε στον δεύτερο χρόνο διακυβέρνησης, η κυβέρνηση των μεγάλων υποσχέσεων, δεν έχει καταφέρει το παραμικρό.
*** Την δημόσια υγεία, με την προληπτική ιατρική και την νοσοκομειακή περίθαλψη να γίνονται όλο και περισσότερο προβληματικές και δυσπρόσιτες για τους απλούς ανθρώπους, με αποτέλεσμα να αναγκάζονται, όταν πάσχει ο άνθρωπος τους, να ξεπουλάμε ακόμη και ό,τι πολύτιμο έχουν για να του εξασφαλίσουν περίθαλψη στις πανάκριβες ιδιωτικές επιχειρήσεις, από το στάδιο της διάγνωσης ως εκείνο της θεραπείας.
*** Τα φορολογικά βάρη τα όποια γίνονται όλο και βαρύτερα πάντοτε για τα «συνήθη υποζύγια», τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους.
*** Το ασφαλιστικό με την κατεδάφιση δικαιωμάτων και κατακτήσεων ενός αιώνα. Και την πλήρη αβεβαιότητα περί το «τι τέξεται η επιούσα».
*** Το προσφυγικό, όπου οι πολίτες παρακολουθούν την κυβέρνηση να μην μπορεί να αποσπάσει από τους εταίρους εκείνα που πράγματι θα έπρεπε να συνεισφέρουν ως συνδρομή τους στα τεραστία βάρη που σηκώνει η χώρα μας, εκείνα που θα ανακούφιζαν τους κατοίκους των νησιών και των ακριτικών περιοχών μας.
Όλη η προσπάθεια του αρχιτέκτονα της κυβερνητικής προπαγάνδας Νίκου Παππά, να αποσπάσει την προσοχή των πολιτών, ανάγοντας σε …εθνικό θέμα το αν θα έχουμε τέσσερα ή έξη τηλεοπτικά δίκτυα εθνικής εμβέλειας, πέφτει στο κενό. Σαν ένα φτηνό παπατζίδικο κόλπο. Με τους πολίτες να αντιδρούν αναπαράγοντας την γνωστή φράση του Τζίμη Πανούση προς τον Νταλάρα.
Και δυστυχώς, ανηφορίζουμε προς τον Μάιο, όχι με το πνεύμα του σχολικού ποιήματος που μας καλούσε να τον προϋπαντήσουμε με βήμα ταχύ. Αλλά με την αγωνία μιας νέας πιθανής κατάρρευσης, όπως ήδη την προδιαγράφουν διεθνείς οργανισμοί στρατηγικών αναλύσεων.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
[email protected]
