Θυμάμαι γύρω εκεί στα 15 να ακούω τον παραπάνω στοίχο από ένα αγαπημένο (ακόμα και τώρα) συγκρότημα hip hop μουσικής.
Σκεφτόμουν πόσα τελικά μπορεί να μάθει κανείς από ένα είδος μουσικής? Τελικά χρόνια αργότερα κατάλαβα ότι δεν ήταν η μουσική, αλλά όσα μπορεί να σου διδάξει οτιδήποτε, αν σαυτό αφιερώσεις τη ζωή σου…
Με ανακούφιση διάβασα ότι οι άνθρωποι της εστίασης δεν δέχονται να ανοίξουν τα μαγαζιά τους μέσα σε αυτό το ‘τσίρκο’ που προσπαθεί να φτιάξει η κυβέρνηση.
Άκουσα ανάμεσα σε όλα αυτά που δείχνουν ότι το άνοιγμα της εστίασης με τον τρόπο που θέλει ο ‘ποδηλάτης της Πάρνηθας’ και οι εστιάτορες βρήκαν άκυρο (μιας και το να ανοίξουν τα μαγαζιά τους με ένα κόστος πολύ μεγάλο που εκ των πραγμάτων δεν προλαβαίνουν να αποσβέσουν) κάτι άλλο πολύ σημαντικότερο. Ότι οι ίδιοι δεν θέλουν εν το μέσω αυτής της κατάστασης να αναλάβουν ευθύνες που κανονικά αντιστοιχούν σε κρατική ευθύνη ελέγχου (η οποία έχει αποδείξει ότι δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί). Με λίγα λόγια δεν θέλουν για άλλη μια φορά να γίνουν το εξιλαστήριο θύμα αλλά και με κοινωνικό αίσθημα δεν θέλουν να γίνει η ‘επιβίωση’ τους λόγος για ένα κακό χωρίς τέλος…
Να λοιπόν τι μας έμαθε εμάς η εστίαση… Μας έμαθε να είμαστε κοινωνικά υπεύθυνοι και ευαίσθητοι. Μας έμαθε να βάζουμε την κοινωνία και τους φιλοξενούμενους στα εστιατόρια μας πάνω από τα θέλω και τα εγώ μας. Να λειτουργούμε με αυταπάρνηση και να δουλεύουμε για να είναι οι άλλοι ευχαριστημένοι στο τέλος της ημέρας… Γιατί τελικά ακόμα και αν κάναμε Χριστούγεννα στα εστιατόρια εμείς θα γυρνούσαμε στο σπίτι μας το πρωί μετά από 20-22 ώρες δουλειάς.
Γιατί τελικά αυτό μας έμαθε η εστίαση. Πάνω απ’ όλα να είμαστε άνθρωποι και αυτό δεν μας το αλλάζει κανείς και τίποτα.
Καλές γιορτές σε όλους με υγεία και πολύ αγάπη ο ένας για τον άλλο
*Ο Γιάννης Γιαννίτσας είναι σεφ
