«Είσαι μεγάλο ταλέντο», «Θεός», «Θεά», «παικταράς», «φωνάρα», «αηδόνι και όλα τα ουρί του παραδείσου». Κάπως έτσι, μέσα από ξεχειλωμένες και παραγεμισμένες εκφράσεις, χάσαμε το νόημα. Ποτέ άλλοτε δεν χαρίζονταν τόσο εύκολα τα «αγάπη μου» και τα «σε λατρεύω». Όχι στους πολύ δικούς, αυτοί είχαν πάντα το προνόμιο, αλλά στους συνεργάτες, τους γνωστούς. Το «σε χαιρετώ» έγινε «σε φιλώ» και το «σε συμπαθώ» έγινε «σ’ αγαπώ».
Έτσι δημιουργήθηκαν παρανοήσεις, μια εκ των οποίων είναι και η αντίληψη του ξεχωριστού, του ταλέντου. Γέμισαν οι αίθουσες των οντισιόν ταλεντάρες, από αυτές που τραγουδούν στοιχειωδώς καλά κι ευχάριστα για την παρέα. Πόσες φωνάρες μπορεί να έχει μια χώρα των 11 εκ. συν την Κύπρο και μπορεί να συντηρεί τόσα ριάλιτι τραγουδιστών; Εκτός αν όλα τα ταλέντα μαζεύτηκαν εδώ.
Η υπερβολή στη θετική κριτική, στο κομπλιμέντο και στην έκφραση συναισθημάτων δεν οδηγεί στην ενίσχυση της αυτοπεποίθησης. Ίσα-ίσα που απειλεί να την τσακίσει, όταν ο αποδέκτης των υπερβολών σταθεί μπροστά σε μια ουσιαστική αξιολόγηση.
Υπάρχουν συγκεκριμένοι τρόποι για να αυξήσει ο γονιός ή ο εκπαιδευτικός την αυτοπεποίθηση του παιδιού και κυρίως επαινώντας τις σωστές συμπεριφορές. Αυτό ισχύει και για την ενήλικη ζωή.
Βοηθάμε τους γύρω μας εστιάζοντας στα θετικά τους στοιχεία και δίνοντάς τους δύναμη να συνεχίσουν ότι κάνουν με μεράκι. Με μέτρο και συμπαράσταση. Αυτό ξεχωρίζει τους δικούς μας από τους κόλακες της αυλής.
