Δεν χωρά αμφιβολία, ότι ο Δήμος Σερβίων – Βελβεντού θα αποτελέσει case study στην περίπτωση μελλοντικών νομοθετικών παρεμβάσεων, σχετικών με το πλαίσιο της οικονομικής διοίκησης των Δήμων. Η περίπτωσή του ακραία, ίσως και μοναδική στην ελληνική επικράτεια, καταδεικνύει, ότι για την άσκηση της αυτοδιοικητικής λειτουργίας απαιτούνται πολύ περισσότερα από ένα δημοκρατικό θεσμικό πλαίσιο, το οποίο σχεδιασμένο για «αυτο»διοίκηση, βρίσκεται σε αδιέξοδο, όταν υπάρχει άρνηση ή αδυναμία για την άσκησή της. Ο συνδυασμός της ακραίας ανεπάρκειας της δημοτικής αρχής, με την εμπάθεια που γέννησε η ίδια, την μικρονοϊκή υπηρέτηση ποικίλλων σκοπών και «σκοπών» και τους εγωισμούς που στο μεταξύ γιγαντώνονται, αποδείχθηκε εξόχως παραλυτικός και οδήγησε στην αδυναμία ψήφισης προϋπολογισμού για το έτος 2017.
Η κατάσταση επιδεινώνεται και δηλητηριάζεται ακόμη περισσότερο από τη σύνδεσή της με την ενδεχόμενη αναίρεση του Καλλικράτη, απ’ την οποία (ω του θαύματος!) θα προκύψουν δύο Δήμοι: ο ένας υπερχρεωμένος και ο άλλος, υγιής. Οι (αφελείς;) επενδύσεις στη διαίρεση καλά κρατούν, με κυβερνητικούς και αυτοδιοικητικούς να τις μπιζάρουν, αγνοώντας τις συνέπειες και καλλιεργώντας αυταπάτες.
Κάπου εδώ όμως, το πράγμα σοβαρεύει εξαιρετικά. Βρισκόμαστε ήδη στον Φεβρουάριο χωρίς προϋπολογισμό και η οικονομική αδυναμία του Δήμου άρχισε να γίνεται ορατή διά γυμνού οφθαλμού. Γρήγορα θα εξελιχθεί σε ασφυξία. Δαπάνες χωρίς προϋπολογισμό δεν νοούνται· ούτε έσοδα· ούτε προγραμματισμός· ούτε τεχνικό πρόγραμμα. Όταν ο Δήμος θα αδυνατεί να θερμάνει σχολεία και υπηρεσίες, θα είναι αργά. Ακόμη και αυτή η μισθοδοσία του προσωπικού του, αν και από κονδύλια της κεντρικής κυβέρνησης, περνάει απ’ τον δημοτικό προϋπολογισμό.
Ελαφρά τη διανοία, η λύση της επιτήρησης του Δήμου φτάνει να προβάλλεται ως και επιθυμητή από ορισμένους επενδυτές της κατάρρευσης. Εδώ όμως, το πράγμα αλλάζει τελείως. Ξεφεύγει από τη συνήθη ροή των πραγμάτων, άρα και από τη συνήθη αντιπαράθεση. Οφείλουμε να είμαστε σαφείς και ειλικρινείς και, πριν απ’ όλους, το Δημοτικό Συμβούλιο: Με επιτήρηση, οι δαπάνες του Δήμου θα είναι οι ελάχιστες δυνατές. Ύδρευση, αποχέτευση και καθαριότητα με το ζόρι. Η ικανότητά του να εισπράττει (μη προϋπολογισθέντα έσοδα) θα βρίσκεται συνεχώς υπό αίρεση· για την ακρίβεια θα είναι μηδενική. Παιδεία, πολιτισμός, αθλητισμός και κοινωνικές δραστηριότητες προϋποθέτουν προϋπολογισθείσες δαπάνες και βουλευόμενα και εκτελεστικά όργανα σε λειτουργία. Οι συνήθεις, δεδομένες δραστηριότητές του απλώς δεν θα μπορούν να υλοποιηθούν. Τέλος, ένα οριστικό τέλος θα μπει σε όλα τα αναμενόμενα από το ΕΣΠΑ έργα. Ο Δήμος θα μπει στην κατάψυξη με ημερομηνία 31.12.16 για άγνωστο χρονικό διάστημα, κλείνοντας σ’ αυτήν όλη του την επικράτεια ανεξαιρέτως. Όσοι το θεωρούν λίγο, ας το πουν.
Εν κατακλείδι, η ευθύνη του Δημοτικού Συμβουλίου στο σύνολό του είναι τεράστια. Συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης. Το Δημοτικό Συμβούλιο οφείλει, έστω και τώρα, να υπερβεί τις αντιθέσεις του, (τις οποίες σε περίπτωση κατάρρευσης δεν θα θυμάται κανείς) να υπερβεί ακόμη και τον ίδιο τον Δήμαρχο, για να εξασφαλίσει τη συνέχεια του Δήμου. Διαφορετικά, τον οδηγεί σε κατάρρευση, με μοιραίες συνέπειες. Συνέπειες, που επισύρουν πολύ βαριάς μορφής μομφή, η οποία και θα αποδοθεί.
https://tsikardani.wordpress.com
