Υπάρχει ένα θέμα με τις λέξεις. Ότι πολλές φορές δεν τις παίρνουμε καθόλου στα σοβαρά και άλλες πάλι ότι τις παίρνουμε πολύ στα σοβαρά.
Στην περίπτωση του ΕΟΠΥΥ βρισκόμαστε στην πρώτη περίπτωση. Ο ΕΟΠΥΥ, λοιπόν, όπως καταγγέλει ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών απαιτεί την αναγραφή του προσδόκιμου χρόνου επιβίωσης του ασθενή, προκειμένου να ολοκληρωθεί η συνταγογράφηση. Ο ίδιος ο ΕΟΠΥΥ απο την πλευρά του λέει ότι δεν χρησιμοποιεί το προσδόκιμο, ως κριτήριο παροχής του φαρμάκου, αλλά στο πλαίσιο της αξιολόγησης των θεραπειών.
Δεν έχει καν νόημα να μπει κάποιος στη συζήτηση της επιστημονικής τεκμηρίωσης της έννοιας του προσδόκιμου. Όλοι ξέρουμε περιπτώσεις ανθρώπων που έζησαν πολύ περισσότερα χρόνια απ’ όσα τους έδιναν ο ιατρικές προβλέψεις, διαψεύδοντάς τις. Αλλά και πολλές άλλες που οι προβλέψεις έπεσαν μέσα με ανατριχιαστική ακρίβεια.
Το θέμα είναι καθαρά ανθρώπινο. Σχετίζεται με την ψυχολογία του κάθε ανθρώπου, του κάθε ασθενή, της κάθε οικογένειας που πάνω από όλα πρέπει να διατηρήσει ψηλά το ηθικό.
Είναι φορές που οι λέξεις σκοτώνουν. Άλλες απο άγνοια, άλλες απο ανοησία, άλλες απο γραφειοκρατική διάθεση.
Κι αυτή είναι μια απο αυτές. Όπως πρέπει να σταματήσουμε να αναφερόμαστε στον καρκίνο ως επάρατη νόσο, έτσι πρέπει και στην ιατρική ορολογία να υπάρχει η ανάλογη ευαισθησία.
Ιωάννα
