Γράφει η Γιώτα Κουτσώνα*
Ο Δεκαπενταύγουστος είναι μια γιορτή καρδιάς. Μέρες σαν κι αυτές, η πίστη δεν χρειάζεται λόγια, αρκεί μια σιωπηλή προσευχή, μια ευχαριστία από ψυχής, μια ανάσα που στρέφεται προς τον ουρανό. Η πίστη για εμένα δεν είναι ο φανατισμός, ούτε οι επιδείξεις. Είναι η απλή, αληθινή σχέση με το Θείο. Εκείνη που σε κρατά, που σε σηκώνει, που σου ψιθυρίζει ότι δεν είσαι μόνος.
Σε αυτή τη σχέση βρήκα τον δρόμο μου μέσα από την ζωγραφική. Η ζωγραφική ήταν πάντα ένας δεύτερος δρόμος , παράλληλος με το τατουάζ, και μέσα από εκείνη, σιγά σιγά, γεννήθηκε και η αγιογραφία. Δεν αγιογραφώ με αυστηρή βυζαντινή παράδοση, με τους κανόνες και τα σύμβολα της. Είναι περισσότερο μια εσωτερική αναζήτηση. Ζωγραφίζω με την καρδιά, αφήνοντας το συναίσθημα και την έκφραση να οδηγήσουν το χέρι.
Κάθε μορφή Αγίου που φιλοτεχνείται, κουβαλά μέσα της κάτι από την προσευχή, τον πόνο, τη χαρά και την ελπίδα εκείνου που τη δημιουργεί. Γι’ αυτό και δεν μπορώ να αγιογραφήσω κατά παραγγελία. Χρειάζεται να έχω νιώσει μια εσωτερική συγγένεια, να έχω περπατήσει, έστω για λίγο, το μονοπάτι του Αγίου που αντικρίζω. Αλλιώς θα μείνουν μόνο τα χρώματα στον καμβά , δίχως το φως Του.
Για μένα, η αγιογραφία δεν είναι απλώς μια εικόνα. Είναι διάλογος. Ένας ψίθυρος ανάμεσα στον δημιουργό και τον εικονιζόμενο. Πριν περάσει στον καμβά, πρέπει να περάσει πρώτα από την καρδιά και την προσευχή.
Η Παναγία έχει ιδιαίτερη θέση στη ζωή μου. Στιγμές που λύγισα, έγινε η Σκέπη και η Παρηγοριά μου. Γι’ αυτό και κάθε Δεκαπενταύγουστο φιλοτεχνώ μια εικόνα Της, ως μικρό αντίδωρο ευγνωμοσύνης. Όχι σαν έργο τέχνης, αλλά σαν προσευχή με χρώμα.
Γιατί στο τέλος, κάθε αγιογραφία είναι αυτό, μια προσευχή που παίρνει μορφή. Ένα κομμάτι καρδιάς που γίνεται φως. Ένας ψίθυρος σιωπηλός που φέρνει γαλήνη στην ψυχή.
*Γιώτα Κουτσώνα – Καλλιτέχνιδα Tattoo & Ιδιοκτήτρια του «The Lighthouse Tattoo»
