Είναι παλιά και γνωστή η τακτική του ελληνικού δημοσίου να κρατάει «ομήρους» -σε μια ιδιότυπη κατάσταση ομηρίας που μοιάζει περισσότερο με σύνδρομο της Στοκχόλμης- τους εργαζομένους του. «Άμα τρουπώσεις μια φορά, τρούπωσες για πάντα» που θα έλεγαν και στην ελληνική ταινία. Κι αυτό γιατί όλοι γνωρίζουν ότι σταθερή και διαχρονική τακτική του δημοσίου είναι να προσλαμβάνει πρώτα, όπως μπορεί, και ύστερα να ψάχνει τρόπους για να μονιμοποιήσει.
Σ’ ένα σύστημα, όμως, που δεν υπάρχουν καθηκοντολόγια, δεν υπάρχουν ποιοτικοί και ποσοστικοί δείκτες αξιολόγησης, δεν υπάρχει καν αξιολόγηση, ποιος μπορεί στ’ αλήθεια να πει με βεβαιότητα ποιος καλύπτει και ποιος δεν καλύπτει πάγιες και διαρκείς ανάγκες;
Είμαι βέβαιη ότι οι περισσότεροι επιχειρηματίες γνωρίζουν με ακρίβεια δευτερολέπτου ποιος εργαζόμενός τους βγάζει δουλειά, τι είδους δουλειά και σε πόση ώρα. Γιατί αυτό να είναι τόσο δύσκολο για το δημόσιο; Οι σκοπιμότητες που κρύβονται πίσω απο το θέμα, λειτουργούν σαφέστατα εις βάρος των ίδιων των εργαζομένων, που στο τέλος φτάνουν να εκλιπαρούν, λες και η θέση εργασίας είναι προϊόν κάποιας περίεργης δοσοληψίας με την κυβέρνηση και όχι μια πραγματική ανάγκη που πρέπει να ικανοποιηθεί.
Βέβαια, στην περίπτωση των εργαζομένων στην καθαριότητα, τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά απο άλλες περιπτώσεις, καθώς πολλοί απο αυτούς καλύπτουν πράγματι πάγιες και διαρκείς ανάγκες, οι οποίες δεν καλύπτονται απο τους μόνιμους συναδέλφους τους που βρίσκονται αποσπασμένοι σε κάποιο γραφείο.
Ιωάννα
