Όταν δεν περνούν οι κουτοπονηριές και η κυβέρνηση, ειδικότερον δε κάτι «σκληροί αγωνιστές της Αριστεράς» σαν τον Θοδωρή Δρίτσα, αναγκάζονται να κάνουν τις κωλοτούμπες τους, παίρνοντας πίσω τις παλικαριές τους και ψηφίζοντας κατά γράμμα ό,τι τους ζήτησαν οι Κινέζοι, τότε τους φταίνε τα …μέσα ενημέρωσης για το δικό τους φιάσκο.
Στα μέσα ενημέρωσης έριξε την ευθύνη ο κ. Δρίτσας, απολογούμενος στη Βουλή για τους χειρισμούς του. Μόνο που δεν εξήγησε κάποια απλά πράγματα: Την επιστολή διαμαρτυρίας των Κινέζων, με το πολύ έντονο ύφος, τόσο προς τον πρωθυπουργό όσο και προς την Βουλή, τα μέσα ενημέρωσης την έστειλαν; Ακόμη και ο Βασίλης Λεβέντης, που με αφορμή την πρόθεση Τσίπρα για καθιέρωση της απλής αναλογικής, εμφανίσθηκε στη Βουλή ως υπερασπιστής της κυβέρνησης, αναφερόμενος σε αυτή την επιστολή παραδέχτηκε: «Δεν μας αρέσει που οι Κινέζοι έστειλαν μία σκληρή επιστολή σε μία χώρα που ήθελαν να επενδύσουν, αυτά δεν είναι πράγματα. Το ύφος της επιστολής των Κινέζων δεν ήταν το πρέπον.
Τις δηλώσεις του Κινέζου πρεσβευτή στην Αθήνα προς το επίσημο κινεζικό πρακτορείο ειδήσεων, πους τις μετέδωσε και το δικό μας επίσημο «Αθηναϊκό και Μακεδονικό», ότι «του προκάλεσαν κατάπληξη οι χειρισμοί της κυβέρνησης, των δύο τελευταίων ημερών, στο θέμα της σύμβασης για την παραχώρηση του ΟΛΠ», και αυτές τα μέσα ενημέρωσης τις …επινόησαν, για να πλήξουν την κυβέρνηση συνολικός και τον Δρίτσα προσωπικώς;
Για να μην αδικούμε ούτε τη χώρα μας, ούτε την συγκεκριμένη κυβέρνηση των συνεχών ακροβασιών και κυβιστήσεων, ας αποδεχθούμε ότι είναι διεθνές φαινόμενο. Όταν οι εξουσιαστές, σε οποιοδήποτε επίπεδο εξουσίας, από τον χωροφύλακα και τον εφοριακό, ως τον δήμαρχο, τον βουλευτή, τον γραφειοκράτη η τον υπουργό, «πιάνονται στα πράσα» από τα μέσα ενημέρωσης να «κάνουν την πατάτα τους», εφαρμόζουν την λεγόμενη Ναπολεόντειο τακτική: Η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Κακό στον τόπο, τον οποιονδήποτε τόπο, την χώρα, την περιφέρεια, τον δήμο, δεν κάνουν οι λαθροχειρίες των εξουσιαστών, αλλά η… δημοσιοποίηση τους και η κριτική από τους δημοσιογράφους.
Ναι είναι διεθνές φαινόμενο. Με διαβαθμίσεις. Όσο πιο άγρια και εκδικητική γίνεται η επίθεση μιας εξουσίας απέναντι στα μέσα ενημέρωσης, τόσο πιο επικίνδυνος είναι ο βαθμός διολίσθησης αυτής της εξουσίας προς τον αυταρχισμό και τον ολοκληρωτισμό.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
