Πανεπιστήμια και ΤΕΙ σε μία σάρκα

Πρώτα-πρώτα για να ανοίξει μια σοβαρή συζήτηση γύρω από την ενοποίηση Πανεπιστημίων και ΤΕΙ, θα πρέπει να μπουν στην άκρη πολλά σύνδρομα και συνδρομάκια κατωτερότητας, αυταπάτες μεγαλείου και ευσεβείς πόθοι.
Η ενοποίηση δεν θα πρέπει να ιδωθεί ως μια ευκαιρία για να ονομαστούν οι καθηγητές των ΤΕΙ, καθηγητές Πανεπιστημίου (άλλωστε οι καλοί δεν το έχουν πράγματι ανάγκη), ούτε μια αφορμή για να βρεθούν πολλοί από την περιφέρεια στο κέντρο, επωφελούμενοι τη συγκυρία.
Αν μπορέσει να συμβάλλει κάπου η ενοποίηση, θα είναι κυρίως ως προς τον εξορθολογισμό των δαπανών, της χρήσης των υποδομών, αλλά και της διάθεσης του προσωπικού. Μεγάλος εχθρός ο κίνδυνος να δημιουργηθούν «τέρατα» από τις συνενώσεις μεγάλων ιδρυμάτων, των οποίων οι εργαζόμενοι πολλών «ταχυτήτων» δεν θα μπορέσουν εύκολα να βρουν κοινό τόπο.
Σε αυτή τη φάση, λοιπόν, απαιτείται να εξασφαλιστεί πρώτα η συναίνεση και η κατανόηση ότι κανείς δεν κινδυνεύει από τον άλλο, αλλά όλοι κινδυνεύουν από τον εαυτό τους. Τα ελληνικά εκπαιδευτικά ιδρύματα στο σύνολό τους κινδυνεύουν από τον κακό τους εαυτό και την ανυπαρξία τους σε ερευνητικό επίπεδο.
Αντί, λοιπόν, να ασχολούμαστε με το αν επιτρέπεται ή απαγορεύεται η αφισοκόλληση και ποιων τα επαγγελματικά δικαιώματα είναι πιο ισχυρά, καλό είναι κάποτε να ασχοληθούμε με την ουσία που είναι τι επιστήμονες τελικά βγάζουμε.
Ιωάννα