Τα Χριστούγεννα έχουν απίστευτη τυράννια!!!
Για τον περισσότερο κόσμο και κυρίως για τις γυναίκες…
Τις γυναίκες πάσης ηλικίας, που πρέπει να πάρουν 15 καρπούζια κάτω από μια μασχάλη.
Δουλειά μέχρι τελευταία στιγμή:
- Ετοιμασία του σπιτιού – λες και θα περάσει το ΔΝΤ για αξιολόγηση
- Ψώνια από το σουπερμάρκετ, το χασάπικο, το μανάβικο – λες και επίκειται βομβαρδισμός και αποκλεισμός σε καταφύγια
- Αγορές δώρων – με σκληρό προβληματισμό των δωρητών πριν, …και χλιαρές αντιδράσεις των παραληπτών μετά
- Αγορές ρούχων, κυρίως «καλών» – με βασανιστήρια.
ΚΑΙ ψυχικά στο δοκιμαστήριο: «Ωχ! Κι αυτό στενό είναι. Κι όλη η κοιλιά όξω! Γαμώ του στανιό τς! Μούγκι για τς μκρες πλουν πανταλόνια πια?».
ΚΑΙ σωματικά κατά τη διάρκεια (άσωτη) της «επίσημης» περίστασης: ισορροπία πάνω σε 30-ποντα τακούνια και ρούφηγμα την κοιλιά. Περιτριγυρισμένες από τους άντρες της παρέας, χαλαρούς και άνετους, με τις κοιλιές και τα στομάχια χύμα στο κύμα (χέστηκαν!) και τα ποδάρια τους σε σπλαχνικά παπούτσια)
- Πχιαλτόν σε γιορτές, θεατρικά, συναυλίες , για να χαρούν και να καλλιεργηθούν τα παιδιά – με τα απαραίτητα ανευχαρίστητα τζιαουνίσματα και τραβήγματα «Πάαααααααααμε… Βαρέθηκαααα… Πότε θα πάμε στο παιχνιδάδικοοοοοοοοοοο… Θέλω τάαααααααααααμπλετ!»
- Δέντρο και λοιπή διακόσμηση: «ΜΗ θα το ρίξεις, ΜΗ θα τα σπάσεις, ΜΗ θα πάθεις ηλεκτροπληξία…, ΜΗ θα σε πλακώσει ο Αη-Βασίλης… ΜΗ θα κοπείς…
ΑΪΣΙΧΤΙΡ!!! Κόψς να ησυχάσουμι!»
- Ενασχόληση με τα παραδοσιακά κόλιαντα και παρασκευή περίπου 50 κάθε χρόνο, προς πλήρη αδιαφορία των φυσικών αποδεκτών. Παρά την πίεση που τους ασκείται. Ακολουθεί περιφορά τους επί μια πενταετία ως γλυπτά σε διάφορους αποθηκευτικούς χώρους, πριν φουρλιαχτούν ιεροπρεπώς. Ούτε τα ποντίκια δεν τα τρων.
- Περιοδεία για να πουν τα κόλιαντα τα μκρά. Πολύ γλυκό θέαμα. Δεν βλέπουν γιατί έχουν τα σκουφιά μέχρι τη μύτη, δεν τραγουδούν γιατί ρουφούν τις μύξες, δεν παίζουν το τρίγωνο γιατί έχουν κάτι ατσάκστα γάντια που θα μπορέσουν να τα αξιοποιήσουν κι αργότερα ως φαντάροι. Τραγουδάει λοιπόν η μαμά ή η γιαγιά ενίοτε και κάνας ξιαστουχμένους παππούς. Αμισθί!
- Μαγειρέματα!!!
- προεργασία της αρμιάς, που βρίσκεται πλέον στις δόξες της αναδίδοντας όλα της τα αρώματα. Τύλιγμα, τύλιγμα, τύλιγμα και πάλι τύλιγμα Χ150
- πάλεμα με μισό γρούνι (πλύν’ το – γύρνα το από τη μια – γύρνα το απ’ την άλλη – ρίξε σκόρδα – καθάρισε πατάτες – βάλε το ταψί στο φούρνο … ασήκωτο το ξιπατουμένου…)
- τηγανιά, κόψε – πλύνε – πλύνε – πλύνε. Τηγάνι. Τσιρ, τσιρ, τσιρ, ΤΣΙΙΙΙΡ!!! «Στο διάλο, ξέχασα να τη σκουπίσω… Πού ΄ναι το βετέξ? Φτου κι απ’ ν’ αρχή τα ντβάρια…»
- γλυκά: ταψιά – ταψιά – ταψιά… Σιρόπιασμα κουραμπιέδων και πατώματος. Άχνη ολούθε. Τοπίο βομβαρδισμένο που γλιστράει η κουζίνα. Πάγκος πυρηνικό ολοκαύτωμα.
- βραδινή κατάκλιση δίπλα στον ήδη κοιμισμένο σύζυγο, που ουαί κι αλίμονο αν εκείνη την ώρα αλλάξει πλευρό και στραφεί προς το μέρος της συντρόφου του: «ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΠΑΡΑΤΑΣ ΚΙ ΕΣΥ!!!» «Ε;;;… Πού;… Ποιος;… Τι έγινε; Πήραν φωτιά τα φωτάκια;»
……………………………………………………………………………………………………………………
Κι ύστερα έρχεται η Πρώτη Μέρα.
Κι αρχίζουν να μαζεύονται.
Από τον παρακάτω όροφο, από το σπίτι που γεννήθηκες, από δυο δρόμους παραπάνω, από άλλους νομούς, από άλλες χώρες…
Μκροί, τρανοί και τρανύτεροι… Κι ακόμα πιο τρανοί.
Και λάμπουν τα πρόσωπα γύρω από το τραπέζι, και μιλούν όλοι μαζί, κι απαντούν όλοι σε όλους, με κώδικες μαθημένους από χρόνια συνύπαρξης. Αυτών των πιο κοντινών σου ανθρώπων, που θα’ θελες να τους έβλεπες πιο συχνά…
Κι απολαμβάνεις το δώρο σου.
Την συγκέντρωση τους γύρω από το γιορτινό τραπέζι.
Χαλάλι όλα!
