Ο θυμός και η αγανάκτηση είναι κυρίαρχα συναισθήματα τις τελευταίες μέρες μετά την επιβολή του καθολικού απαγορευτικού στην Κοζάνη παραμονές Χριστουγέννων • κανένας και τίποτα δεν μένει έξω από την κριτική των πολιτών που είναι σφοδρή και ανελέητη.
Οι λόγοι αυτής της στάσης πρέπει να αναζητηθούν στη διπλή θλιβερή πρωτιά της επιβολής σκληρών μέτρων σε συνδυασμό με την κατάσταση της πραγματικής οικονομίας στον τόπο μας.
Πουθενά στην Ελλάδα δεν υπάρχουν τόσοι άνεργοι, πουθενά αλλού δεν συναντούμε φυγή νέων τέτοιες κλίμακας όπως εδώ, καμία τοπική αγορά στη χώρα δεν δοκιμάζεται όπως η δικιά μας.
Όλη η χώρα πλήρωσε βαριά τις συνέπειες των τριών μνημονίων και προσπαθεί να βρει το δρόμο της, στην Κοζάνη όμως επιβλήθηκε ένα τέταρτο μνημόνιο το 2015 με τη μείωση της λιγνιτικής παραγωγής στο 50% και ένα πέμπτο το 2019 με τη βίαιη απολιγνιτοποίηση.
Η Κοζάνη από κάθε άποψη χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή και ειδική μέριμνα και αντί γι αυτό βλέπουμε ακριβώς το αντίθετο. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι τα μέτρα στήριξης που ανακοινώθηκαν 16 Οκτωβρίου όταν επιβλήθηκε στην Κοζάνη το πρώτο τοπικό lockdown στη χώρα. Συγκρίνοντας εκείνα τα μέτρα με αυτά που ανακοινώθηκαν τρεις εβδομάδες αργότερα για όλη τη χώρα εύκολα διαπιστώνει κανείς ότι τα μέτρα για όλη τη χώρα ήταν πολύ πιο γενναιόδωρα από αυτά που ανακοινώθηκαν για την Κοζανη. Φαίνεται πως η κυβέρνηση αντιμετωπίζει την περιοχή μας όπως η Μαρία Αντουανέτα το γαλλικό λαό και η ευθύνη αυτής της στάσης βαραίνει την κυβέρνηση αλλά και τους θεσμικούς μας εκπροσώπους με πρώτους τους βουλευτές.
Οι αιρετοί μας σε όλα τα επίπεδα οφείλουν να συνειδητοποιήσουν πως ο κυβερνητικός τραγέλαφος στο δεύτερο κύμα της πανδημίας προκάλεσε μια κρίση αξιοπιστίας των θεσμών στην περιοχή και αυτό δεν είναι προσωπικό ζήτημα για καμία και κανένα τους.
Έχουμε μπροστά μας το γολγοθά της απολιγνιτοποίησης και είναι αδύνατον να τον διαβούμε επιτυχώς με βαριά τραυματισμένο το κύρος των θεσμικών μας εκπροσώπων και αντιπροσώπων.
