Τα βιβλία του Νίκου Σκορίνη «Δυτικοανατολικά της γης» και «Ακύμαντοι» παρουσιάστηκαν το βράδυ της περασμένης Παρασκευής στο Λαογραφικό Μουσείο Κοζάνης σε μια εκδήλωση που διοργανώθηκε από το Συνεταιριστικό Βιβλιοπωλείο και τις Εκδόσεις Λιβάνη.
«Είναι μεγάλη μου τιμή που βρίσκομαι στην Κοζάνη» δήλωσε ο ίδιος ο συγγραφέας, ο οποίος αναφερόμενος στο έναυσμα και στην έναρξη του ταξιδιού του στη συγγραφή τόνισε πως «νομίζω ότι κάτω από μια διαδικασία οκτώ ετών που η χώρα μας έχει λεηλατηθεί από ποικίλους παράγοντες, η αντίσταση υπάρχει. Κι αυτή είναι ο πολιτισμός, παρά την κρίση. Αυτός ο λαός έχει δώσει πολλά στον πολιτισμό».
«Η γρήγορη και αριστοτεχνική πλοκή του Σκορίνη είναι ένα πολύ ενδιαφέρον προκάλυμμα για μια βαθιά φιλοσοφική αναζήτηση» τόνισε η επίκουρη καθηγήτρια του ΑΠΘ Ιωάννα Κωσταρέλλα, αναφερόμενη στο βιβλίο Δυτικοανατολικά της Γης, το οποίο είναι ένα περιπετειώδες μυθιστόρημα για την αέναη πάλη του καλού με το κακό. Το μυθιστόρημα ταξιδεύει τον αναγνώστη σε πολλά σημεία του πλανήτη, βάζοντας παράλληλα αγωνιώδη υπαρξιακά ερωτήματα.
Για το βιβλίο «Ακύμαντοι», ένα πολιτικοκοινωνικό μυθιστόρημα μίλησε ο δημοσιογράφος Αντώνης Μαυρίδης. «Είναι ένα μυθιστόρημα που διατρέχει μια πορεία 60 χρόνων με τις ανατροπές, τις απογοητεύσεις και τα γεγονότα που τη σημάδεψαν. Ένα μυθιστόρημα που αξίζει να διαβαστεί από όλους. Παράλληλα ο Σκορίνης αναδεικνύει την πολιτική του σκέψη και τη φιλοσοφία του μέσα από ένα λόγο βαθιά ποιητικό» τόνισε χαρακτηριστικά ο δημοσιογράφος.
Την εκδήλωση συντόνισε ο Δημήτρης Καμαριάδης εκ μέρους του Συνεταιριστικού Βιβλιοπωλείου.
“Ακύμαντοι” |
Ένα πολιτικό μυθιστόρημα με δυναμική, περιπετειώδη πλοκή. Οι προσωπικές ιστορίες των ηρώων αναπλάθουν μια τοιχογραφία της σύγχρονης κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας της Ελλάδας.
Η ιστορία αμέσως μετά τον πόλεμο έως και τις ημέρες μας.
Οι ήρωές του, νεολαίοι, μεσήλικες, ηλικιωμένοι, όλοι αντιπροσωπευτικοί χαρακτήρες του σύγχρονου Έλληνα, και η ταυτότητα της εποχής που τους διαμόρφωσε.
Ζουν μέσα σε έναν κόσμο που αποθεώνει τον μικροαστισμό και την κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού.
Ζουν σ’ ένα μοντέλο ανάπτυξης που «έδινε φαΐ στο παρόν, υποθήκευε το μέλλον». Προσπαθούν, κάνουν λάθη, πέφτουν θύματα στις σειρήνες του ατομικισμού, ανακαλύπτουν τις κρυμμένες αλήθειες.
Κάποιοι λίγοι, δεμένοι με ακατάλυτους δεσμούς φιλίας, αγωνίζονται, αναζητούν νέους προσανατολισμούς και συνεχίζουν, μέσα από την πίστη στις αξίες της αγάπης, της ελευθερίας και της δικαιοσύνης, να ψάχνουν το πέρασμα σ’ έναν καλύτερο κόσμο.
«…Στα βουνά, κάποτε, στα παιδικά του χρόνια, ζούσαν υπέροχοι λύκοι. Τότε! Τώρα, οι σπόροι της Monsanto, μεταλλαγμένοι και παμπόνηροι, τους εγκατέστησαν στις μεγαλουπόλεις, τους άλλαξαν μορφή, αλλά άφησαν μέσα τους το θηρίο. Στη νεοφιλελεύθερη αγορά του κόσμου, η παρτίδα έχει πάντα μαύρο χρώμα. Στις ατέλειωτες πεζοπόρες ροές των μυρίων, όραμα και ελπίδα σβήνουν στα φράγματα απανθρωπιάς του εγώ».
Δυτικοανατολικά της Γης
Περιπετειώδες μυθιστόρημα με κυνηγητό αρχαιολογικών ευρημάτων, προσωπικές υπαρξιακές κρίσεις και παθιασμένους έρωτες.
Πράκτορες μυστικών υπηρεσιών, εγκληματικών οργανώσεων και εκκλησιών ψάχνουν κλεμμένα αρχαία ευρήματα και τα θαμμένα, κάπου στη Σαχάρα, συμπληρωματικά τους, για λογαριασμό αδίστακτων πολιτικών, αδίστακτων ιερωμένων και απλήστων του χρήματος. Οι πληροφορίες των ευρημάτων -εάν δημοσιευτούν! θα τινάξουν την ιστορία του Δυτικού Κόσμου στον αέρα.
Η έρημος της Σαχάρας γίνεται πεδίο κατασκοπίας, ανασκαφών, μακελειών… Γίνεται, επίσης, ο καθρέφτης τής υπαρξιακής κρίσης αρκετών εμπλεκομένων προσώπων και ο κοιτώνας ημερινών και νυχτερινών ερώτων.
Οι επικεφαλής των πρακτόρων στην Αθήνα, το Κάιρο, τη Nέα Υόρκη, το Ιβάνοβο, τη Βενετία, το Βατικανό, την Ισταμπούλ αγωνιούν, επινοούν τακτικές, ανακαλούν για εκτέλεση πράκτορες που απέτυχαν στην αποστολή τους, τρέμουν για το σαρκίο τους γι’ αυτό και πολλαπλασιάζουν τους πληρωμένους φονιάδες γύρω τους-, ενώ εμφανίζονται στην κοινωνία σαν αθώες περιστερές.
Οι υπαρξιακές κρίσεις ανήκουν στους πράκτορες “συμβασιούχους ορισμένου χρόνου και έργου”. Αυτοί συγκρούονται με κανόνες του επαγγέλματός των, με τον έρωτα, που τους τραβάει από το μανίκι, την άποψή τους για τη ζωή και τη συνείδησή τους. Σε στιγμές αναμονής ή ανάπαυλας συνομιλούν με τον εαυτό τους παραληρηματικά και οι ρωγμές που φανερώνονται στην προσωπικότητά τους μας επιτρέπουν να μετρήσουμε το μέγεθος τής απόγνωσής τους όσο για τα ίχνη αίματος που διακρίνουμε, αυτά φανερώνουν την εσωτερική αιμορραγία της προσωπικής των ουτοπίας.
