Πάτροκλος Σκαφίδας: «Η προσήλωση σε ένα θέμα ή έναν τρόπο είναι αυτό που ανταμείβει όλους τους φωτογράφους»

7 Min Read

Παρατηρώντας κάποιος τις φωτογραφίες του Πάτροκλου Σκαφίδα εντυπωσιάζεται από την ατμόσφαιρα που καταφέρνει να αποθανατίσει σε λήψεις που μοιάζουν σα να έχουν βγει από μυθιστόρημα. Με μια σύγχρονη αντίληψη καταφέρνει να δημιουργεί ένα εικαστικό περιβάλλον που επικοινωνεί με τον κάθε θεατή χωριστά. Τα τελευταία χρόνια ασχολείται κυρίως με την θεατρική φωτογραφία και αποτελεί σταθερό συνεργάτη του Εθνικού Θεάτρου. Με δύναμη του την έκφραση και τον τρόπο που επιλέγει να την χρησιμοποιεί, θα μας ξεναγήσει στον υπέροχο φωτογραφικό του κόσμο.
Οι λήψεις των φωτογραφιών σας φλερτάρουν με έναν πιο κινηματογραφικό τρόπο προσέγγισης. Σαν να συλλέγετε στιγμιότυπα από μια ροή εικόνων. Θα σας ενδιέφερε η προοπτική να κάνετε φωτογραφία για τον κινηματογράφο; Εδώ και αρκετά χρόνια “τρέφομαι” από κινηματογραφικές εικόνες και τις αφήνω να επηρεάζουν όλο και περισσότερο τη φωτογραφία μου. Η δυνατότητα του κινηματογράφου να αφηγηθεί είναι απίστευτα δυνατή. Ιδανικό μέσο έκφρασης στο μυαλό μου είναι ένα παρατεταμένο στιγμιότυπο… μια φωτογραφία διάρκειας 10 δευτερολέπτων.

Απο τη παράσταση Αγαμέμνων του Αισχύλου σε σκηνοθεσία Grauzinis

Με ποιον τρόπο βιώνετε ο ίδιος την φωτογραφία; Είναι τρόπος επικοινωνίας για εσάς; Κάθε εικόνα έχει ένα φορτίο εννοιών που την ακολουθεί οπότε, ναι, είναι μια μορφή πολύ άμεσης επικοινωνίας. Άλλωστε φωτογραφίζοντας πάντα κουβαλά κανείς μια αίσθηση απεύθυνσης. Συχνά προσπαθώ να μπω στη θέση του θεατή και να καταλάβω αν θα μοιραστούμε κοινά
συναισθήματα βλέποντας μια εικόνα. Στη φωτογραφία στο θέατρο το μικρότερο μέρος είναι η λήψη της. Είναι πολύ σημαντικότερη η ικανότητα να συνδέεται κανείς με τους ανθρώπους ή τις καταστάσεις που φωτογραφίζει. Περνώ όλο και περισσότερο χρόνο συζητώντας τα πρότζεκτ μου με τους συνεργάτες μου, προσπαθώντας για την ουσιαστική επαφή με τους ανθρώπους που τελικά θα σταθούν μπροστά στην κάμερά μου. Όταν τελικά βλέπω τις φωτογραφίες τελειωμένες θέλω να έχω τη χαρά να είναι αποτέλεσμα της σχέσης που χτίστηκε και όχι μια μονόπλευρη, εγωιστική απεικόνιση.
Εν έτη 2019, σε μια δύσκολη οικονομική και κοινωνική συγκυρία για την Ελλάδα, αλλά και όλο τον κόσμο, που βρίσκεται η φωτογραφία; Υπάρχει εξέλιξη; Καμία οικονομική κρίση δεν βοήθησε ποτέ τις τέχνες. Δεν σταμάτησε όμως η εξέλιξη, καθώς ένας πυρήνας παθιασμένων φωτογράφων συνεχίζει να δημιουργεί και μάλιστα πολλές φορές να προτείνει εντελώς νέες εικαστικές προσεγγίσεις πολλές φορές στηριγμένες στην κατάσταση που βιώνει.
Τι θα συμβουλεύατε σ’ ένα νέο παιδί που θα ήθελε να ασχοληθεί με την φωτογραφία; Να σταματήσει να φωτογραφίζει και να αρχίσει να εκφράζεται. Πιστεύω απόλυτα στη μέθοδο του αποκλεισμού. Θα συμβούλευα σε οποιονδήποτε θέλει να γίνει φωτογράφος να πάψει να περιφέρεται με μια κάμερα κρεμασμένη στο λαιμό του και να καταφεύγει σε αυτή μόνον όταν είναι σίγουρος ότι αυτό που θα φωτογραφίσει τον αφορά ουσιαστικά. Να είναι ειλικρινής. Να σκεφτεί τι θέλει να πει και να το πει χρησιμοποιώντας αυτό το μαγικό μέσο. Δεν υπάρχουν καλές ή κακές φωτογραφίες παρά μόνο αληθινές ή όχι προσεγγίσεις. Η προσήλωση σε ένα θέμα ή έναν τρόπο είναι αυτό που ανταμείβει όλους τους φωτογράφους, όχι μόνο τους νέους.
Ποια ήταν η πρώτη σας επαφή με την φωτογραφία; Θυμάστε ποια ήταν η πρώτη σας λήψη; Σε πολύ μικρή ηλικία είχα την τύχη να εμφανίζω φωτογραφίες στο σκοτεινό θάλαμο του πατέρα μου, ενός παθιασμένου ερασιτέχνη φωτογράφου. Η διαδικασία με συνέπαιρνε τόσο που δεν θυμάμαι καθόλου τις πρώτες μου εικόνες. Θυμάμαι όμως το αποτύπωμα που άφησε επάνω μου αυτή η αίσθηση δημιουργίας εκ του μηδενός.

Απο την Άλκηστη του Ευρυπίδη

Είστε ένας από τους βασικούς συνεργάτες του Εθνικού Θεάτρου. Ο φακός σας είναι παρών σε όλες τις παραστάσεις και δράσεις του. Πως προέκυψε αυτή η συνεργασία; Αυτή είναι μια ενδιαφέρουσα ιστορία. Βρέθηκα στην Αθήνα με μια πτήση απευθείας από το Μόναχο για να φωτογραφίσω την «Οδύσσεια» το Bob Wilson, για το Εθνικό θέατρο. Ήταν μία πρόταση που με έκανε ευτυχισμένο και με τρομοκρατούσε συγχρόνως καθώς η ευθύνη αλλά και ο όγκος των εικόνων που έπρεπε να παραχθούν ήταν τεράστια. Η επιτυχία αυτής της δουλειάς με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο αγαπώ τη φωτογραφία για το θέατρο και ότι θέλω να αφιερωθώ σε αυτή. Από τότε φωτογραφίζω μόνο θέατρο και αρκετές από τις παραγωγές του Εθνικού Θεάτρου.
Παλιότερα η εμφάνιση μιας φωτογραφίας περνούσε από διάφορα στάδια. Πλέον ο τρόπος είναι αν όχι πιο εύκολος, σίγουρα πιο γρήγορος. Έχει χαθεί η μαγεία; Θυσιάσαμε στην ευκολία τον ερωτισμό που κρύβει η ωρίμανση μιας διαδικασίας; Το μόνο που αναπολώ από τις μέρες του σκοτεινού θαλάμου είναι ο χρόνος που ήμουν υποχρεωμένος να περάσω με τον εαυτό μου. H επίπονη και χρονοβόρα διαδικασία της εμφάνισης στο χέρι όμως πολλές φορές με απόκοπτε από τη δημιουργική διαδικασία. Ζούμε σε μια μαγική εποχή για την εικόνα, κρατάμε υπολογιστές που μας διευκολύνουν να πούμε τις ιστορίες μας. Αρκεί να έχουμε ιστορίες να πούμε. Αυτό δεν άλλαξε ποτέ. Όσο για τον ρομαντισμό νομίζω ότι μπορεί κάλλιστα να περιλαμβάνεται στις εικόνες.

Γετρούδη

Αν σας ζητούσαν να ξεχωρίσετε δύο αγαπημένους σας φωτογράφους, ποιους θα διαλέγατε και γιατί; Ο Joel-Peter Witkin γκροτέσκος και μακάβριος, με ένα τρόπο μου έδειχνε πάντα το ένα άκρο της φωτογραφίας, και ο Jacques Henri Lartigue στιγμιοτυπικός και σχεδόν αθώος, το άλλο. Οι εικόνες του πρώτου είναι αποτέλεσμα επιμελημένης σκηνοθεσίας, γλυπτικής και επεξεργασίας του φιλμ ή της πλάκας. Ο δεύτερος αποθέωσε το ασήμαντο, φωτογραφίζοντας την οικογένεια και τους φίλους του.
Ποια είναι τα σχέδια σας για το μέλλον; Τι ακριβώς να περιμένουμε; Ο κινηματογράφος είναι ένα μέσο που με ελκύει όλο και περισσότερο αλλά προτιμώ να μην έχω σχέδια αντίθετα να είμαι ανοιχτός και παρών σε ότι φέρει η ζωή.
Πηγή tetragwno.gr

Μοιραστείτε την είδηση