Γράφει η Γιώτα Κουτσώνα*
Υπάρχουν στιγμές μέσα σε ένα στούντιο που το μελάνι παύει να είναι απλώς τέχνη. Γίνεται ανάσα. Γίνεται μνήμη. Γίνεται η απόδειξη πως κάποιος υπήρξε, αγαπήθηκε, έφυγε.. και όμως μένει.
Το πένθος δεν φωνάζει. Περπατάει αθόρυβα μέχρι την πόρτα του χώρου σου, κάθεται απέναντι σου, σε κοιτάζει με μάτια που κουβαλούν μια ολόκληρη ζωή, και σου λέει: “κράτα με για λίγο… δεν αντέχω μόνη/ος”.
Σε τέτοιες στιγμές καταλαβαίνεις πως ο ρόλος σου δεν είναι να σχεδιάσεις ένα τατουάζ. Είναι να κρατήσεις χώρο. Να αντέξεις τη σιωπή. Να μην προσπαθήσεις να “διορθώσεις” τον πόνο,
αλλά να τον τιμήσεις.
Ο άνθρωπος που πενθεί δεν έρχεται για ένα σχέδιο, έρχεται για να ενώσει τα σπασμένα κομμάτια του. Κι εσύ, με μια βελόνα στο χέρι, γίνεσαι γέφυρα ανάμεσα σε μια μνήμη που καίει και σε ένα σώμα που προσπαθεί να συνεχίσει.
Κάθε γραμμή είναι μια προσευχή. Κάθε σκίαση ένα «σε θυμάμαι». Κάθε ανάσα πριν τον επόμενο γάζωμα απ’το μοτεράκι, είναι ένας μικρός φόρος τιμής στη ζωή που έφυγε και σε αυτόν που μένει πίσω να την κουβαλά.
Η ευθύνη ενός tattoo artist δεν μετριέται μόνο σε τεχνική. Μετριέται σε ευγένεια. Σε ενσυναίσθηση.
Σε εκείνα τα τρία δευτερόλεπτα που πιάνεις ένα χέρι και το νιώθεις να τρέμει, σε εκείνο το βλέμμα που ζητά “μην με αφήσεις να καταρρεύσω εδώ μέσα”.
Δεν μπορείς να γιατρέψεις τον άλλον. Μπορείς όμως να σταθείς δίπλα του, να φωτίσεις για λίγο το σκοτάδι, να χαράξεις στο δέρμα του κάτι που θα του θυμίζει ότι η αγάπη δεν τελειώνει αλλά αλλάζει μορφή.
Γιατί στο τέλος, αυτό είναι το τατουάζ στο πένθος..ένα μικρό φως πάνω στο δέρμα, για εκείνες τις μέρες που η καρδιά δυσκολεύεται να βρει το δικό της.
Και ίσως…
ίσως αυτό το φως να είναι αρκετό για να κάνει τον δρόμο λίγο λιγότερο βαρύ.
*Γιώτα Κουτσώνα, καλλιτέχνιδα Tattoo & ιδιοκτήτρια του «The Lighthouse Tattoo».
