Σε μια περίοδο που η εστίαση πονάει και η κοινωνία βυθίζεται σε μια παρακμή εντυπώσεων και διαπληκτισμών, ένα παγκόσμιας εμβέλειας σοβαρό “competition” μαγειρικής μετατρέπεται στην Ελλάδα σε φτηνό reality, φέροντας όλες τις προϋποθέσεις για να θεωρηθεί τέτοιο.
Αυτό που συμβαίνει, όμως, με το συγκεκριμένο show είναι η ουσιαστική απαξίωση και υποβάθμιση μιας επαγγελματικής κατάρτισης, κουλτούρας και λογικής. Είναι ουσιαστικά η υποβάθμιση ενός ολόκληρου κλάδου, αυτού της εστίασης, αλλά και του χαρακτήρα και του ήθους των επαγγελματιών αυτής.
Ας δούμε, όμως, γιατί θεωρώ (και αρκετοί συνάδελφοι από ότι έχω καταλάβει) ότι συμβαίνει αυτό.
Αρχικά έχουμε να κάνουμε με μια παραγωγή τηλεοπτική, που εκ των πραγμάτων επηρεάζει ανθρώπους και την οπτική τους ως προς την ουσιαστική εξέλιξη της γαστρονομίας, αλλά και την ουσιαστική εξέλιξη των εστιατορίων. Αυτό, λοιπόν, το είδαμε με μεγάλη ευχαρίστηση να συμβαίνει με τα προηγούμενα χρόνια. Είδαμε ανθρώπους να ‘εκπαιδεύονται’ στην εξέλιξη της γαστρονομίας, κάτι που έπαιξε σπουδαίο ρόλο στην αύξηση της επισκεψιμότητας στα ‘καλά’ εστιατόρια. Φυσικά, δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο το γεγονός ότι από εκεί μέσα βγήκαν πολύ καλοί μάγειρες που παίζουν πλέον πρωταγωνιστικό ρόλο στο εστιατορικό -γαστρονομικό στερέωμα.
Από την άλλη βλέποντας την ανάγκη να μείνει η νοοτροπία της εξόδου στα εστιατόρια την συγκεκριμένη περίοδο ζωντανή, η εκπομπή δεν βοηθάει παιδιά… δεν βοηθάει. Ίντριγκες, κακές συμπεριφορές, πανούργες αντιδράσεις και μια παραγωγή που όλο αυτό το προάγει μέσα από ‘πλεονεκτήματα’, τα οποία δεν επιβραβεύουν τον νικητή, αλλά ‘τιμωρούν’ όποιον δεν συμπαθεί. Μπούλινκ αγνό δηλαδή. Καμία ομαδικότητα, καμία ευγενής άμιλλα και πάνω απ΄ όλα καμία ένδειξη επαγγελματισμού από επαγγελματίες που θεωρητικά έχουν μάθει να συμπεριφέρονται σε κουζίνες.
Πατήσαμε, λοιπόν, τη λεπτή κόκκινη γραμμή, όπου στον βωμό της τηλεθέασης, αλλά και της φτηνής αντιδικίας, κάναμε ριάλιτι έναν τηλεοπτικό διαγωνισμό μαγειρικής. Με λίγα λόγια κάναμε εξευτελιστικό ριάλιτι το επάγγελμα ανθρώπων και κυρίως κάναμε ριάλιτι έναν κλάδο που έχει δώσει ψυχή στην οικονομία και την τουριστική προώθηση της χώρας.
Ίσως, είναι η ώρα να δούμε αν το φτηνό τηλεοπτικό trash είναι για όλα ή όχι… Ίσως είναι ώρα να δούμε ότι όταν έχουμε να κάνουμε με τόσο στοχευμένα show η τηλεθέαση πρέπει να μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. Από την άλλη το πλέον ανησυχητικό είναι ότι το κοινό αυτά ζητάει. Και όπως θα έκλεινε και το αγαπημένο μου luben “γιατί αυτοί είστε”.
*Ο Γιάννης Γιαννίτσας είναι σεφ
