Άλλη μια αποθέωση του τρόπου λειτουργίας της ηγεσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όπου μονίμως κυριαρχεί το «ες αύριον τα σπουδαία». Οι πολίτες, όλων των χωρών, αλλά ιδίως των χωρών του μεσογειακού νότου, γονατίζουν, εδω και τώρα, υπό το βάρος των συνεχών ανατιμήσεων που προκαλούν τόσον η ενεργειακή κρίση, που προκάλεσε η βάρβαρη εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία, όσο και ο επακόλουθος πληθωρισμός. Αλλά η «Ευρωπαϊκή Επιτροπή» επεξεργάζεται σχέδια για το …απώτερο μέλλον.
Με το πάσο σας καλέ, δεν βιαζόμαστε. Είμαστε στο 2022. Τώρα έχουμε ανάγκη από άμεσες δραστικές παρεμβάσεις, αλλά η πρόεδρος της ΕΕ, Ούρσουλα φον Ντερ Λάιεν, μας προδιαγράφει ένα σχέδιο που θα αποδώσει το 2030: «Θα αυξήσουμε τον στόχο ενεργειακής απόδοσης της ΕΕ για το 2030 από 9% σε 13%. Και αυξάνουμε τον στόχο του 2030 για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας της ΕΕ από 40% σε 45%».
Σαφώς και είναι απολύτως αναγκαίο να υπάρχουν μακροπρόθεσμα προγράμματα και στόχοι. Αλλά, παραλλήλως, είναι ανάγκη πρώτης προτεραιότητας να υπάρξει άμεση διαχείριση αυτού που μας καίει σήμερα. Αλλά, ως προς αυτό, οι προοπτικές που διαφαίνονται, από τους σχεδιασμούς των Βρυξελλών, προφανώς υπό την πίεση συγκεκριμένων βορείων εταίρων μας, κάθε άλλο παρά είναι «ρόδινες». Ούτε καν παρηγορητικές.
Όταν το μέγιστο ποσόν που είναι διατεθειμένες να ξοδέψουν οι Βρυξέλλες, για την ανακούφιση των 27 χωρών είναι εκεί που το τοποθέτησε, με τις δηλώσεις της, η κ. Ντερ Λάϊεν, δηλαδή «κοντά στα 300 δισεκατομμύρια», όπερ σημαίνει ότι για την χώρα μας προορίζονται κάπου «κοντά στα δέκα δισεκατομμύρια», δεν μπορεί κανείς να μιλά για καταλυτική παρέμβαση. Πόσο μάλλον όταν από αυτά τα χρήματα μόνο τα 72 δισεκατομμύρια θα είναι επιχορηγήσεις, ενώ άλλα 225 θα είναι απλώς δάνεια, τα οποία θα κάνουν χειρότερη την κατάσταση του δημοσίου χρέους των υπερχρεωμένων κρατών μελών, όπως η Ελλάδα.
Μόνη ελπίδα είναι να ανατραπεί αυτό το πνεύμα του ….πέθανε τώρα και θα σε φροντίσουμε αργότερα, κατά την σύνοδο κορυφής που θα γίνει στο τέλος του μήνα. Να αποδώσουν οι ενστάσεις, οι πιέσεις και οι προτάσεις των χωρών του Νότου. Να λειτουργήσουν ως «μια γροθιά» όλες οι μεσογειακές χώρες, στηρίζοντας, κυρίως, τις ρεαλιστικές προτάσεις του πρωθυπουργού της Ιταλίας Μάριο Ντράγκι, αλλά και του πρωθυπουργού της Ελλάδας Κυριάκου Μητσοτάκη.
Ας το ελπίσουμε.
