«Ο καθένας μας κουβαλάει μια προσωπική του αλήθεια. Το πρόβλημα γίνεται διακριτό από το πώς στεκόμαστε απέναντι στις αλήθειες των άλλων και πώς οι άλλοι στέκονται απέναντι στις δικές μας αλήθειες» έλεγε ο Νίκος Θέμελης, όταν βγήκε το βιβλίο του “οι αλήθειες των άλλων”.
Το βιβλίο του περιέχει πολλές αναφορές στις αλήθειες που πρέπει να ειπωθούν, σε εκείνες που αντέχουν στο χρόνο και σε εκείνες που πρέπει να περάσουν στην σφαίρα της λήθης. Γράφει κάπου: «Η άποψη των άλλων είχε επιβληθεί, η δική τους αλήθεια δεν είχε αντέξει». Και κάπου αλλού: «Η αλήθεια των άλλων, όταν δεν είναι στην καλύτερη περίπτωση άκαιρη, είναι μια ανοησία, μια επικίνδυνη συχνά ανοησία».
Συνδέοντας τα παραπάνω με την παρουσίαση του βιβλίου Game Over του Γ. Παπακωνσταντίνου για τη δική του οπτική σε σχέση με το χρονικό της κρίσης, αλλά και άλλα βιβλία που γράφτηκαν απο πρωταγωνιστές γεγονότων, άλλες φορές ως προσπάθεια εξιλέωσης, άλλες ως έκφραση συγνώμης, άλλοτε ως διάθεση λύτρωσης απο τους προσωπικούς δαίμονες, καταλήγουμε στο ότι το θέμα είναι ποιου η αλήθεια θα αντέξει.
Κι αυτό κρίνεται στο χρόνο και εκ του αποτελέσματος. Με ρεαλισμό στην αποτίμηση των καταστάσεων και επιμονή στα γεγονότα και στα ντοκουμέντα.
