Υπάρχει μια πέρα για πέρα αβάσιμη θεωρία που θέλει ότι είναι δημόσιο και δωρεάν να μην εκτιμάται. Πχ. η δημόσια εκπαίδευση ή η δημόσια υγεία. Έτσι ανησυχούμε για τα μαθήματα που χάνονται στα φροντιστήρια, αλλά όχι γι’ αυτά που χάνουμε στα σχολεία. Ξοδεύουμε λες και δεν υπάρχει αύριο στα δημόσια κτίρια για θέρμανση, ενέργεια, την ώρα που στο σπίτι μας κρατάμε το θερμοστάτη στα χαμηλότερα ανεκτά επίπεδα.
Με άλλα λόγια συμπεριφερόμαστε εντελώς διαφορετικά όταν αφορά σε δημόσιο χρήμα κι όταν πρόκειται για ιδιωτικό. Η παρανοϊκή αυτή αντίληψη των πραγμάτων είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνη για πολλά απο αυτά που ζούμε.
Ποιος πληρώνει, λοιπόν, το λογαριασμό για όλα αυτά τα δημόσια αγαθά, τα οποία είμαστε έτοιμοι να χάσουμε; Ποιος άλλος εκτός απο εμάς που τα χρηματοδοτούμε μέσα απο τη φορολογία, η οποία στο σημείο που έχει φτάσει είναι δυσβάσταχτη και φυσικά μη εισπραττόμενη σε ένα πολύ μεγάλο μέρος;
Ακριβώς, λοιπόν, επειδή κανείς δεν φρόντισε τόσα χρόνια να καλλιεργήσει αυτή τη σύνδεση στο μυαλό των πολιτών, κι επειδή οι πολίτες έβαζαν χρήματα στον τρύπιο κουβά, τώρα πληρώνουμε όλοι μαζί τα “απόνερα” αυτής της κατάστασης, η οποία βρίσκεται πλέον στην τελική ευθεία.
Είναι σίγουρο ότι θα οδηγηθούμε σε σκληρές καταστάσεις, ακόμα κι εκεί, όμως, αν δεν αντιληφθούμε ότι το πρόβλημα βρίσκεται στη βάση του οικοδομήματος, δεν θα προχωρήσουμε μακριά.
Ιωάννα
