Απορία ψάλτου βήξ. Και απορία πολιτικών ηγεσιών, ενώπιον μιας απειλητικής πραγματικότητας, για την οποία αδυνατούν να παρουσιάσουν περισσότερο τελεσφόρες προτάσεις για την αντιμετώπιση της, η “πολιτικοποίηση” των υγειονομικών μέτρων. Με κορυφαία την προώθηση της θεωρίας ότι τα μέτρα υπέρ των εμβολιασμένων και κατά των ανεμβολίαστων ειναι μια κυβερνητική επιλογή που οδηγεί σε νέο “εθνικό διχασμό”.
Έχω και εγώ κάποιες επιφυλάξεις για ορισμένα από τα μέτρα. Όπως για παράδειγμα η κατάργηση των δωρεάν ελέγχων, των “τεστ”, για τους ανεμβολίαστους, που θα πρέπει τώρα να πληρώνουν περί τα ογδόντα με εκατό ευρό, κάθε μήνα, σε ιδιωτικά διαγνωστικά εργαστήρια, προκείμενου να εξασφαλίζουν το συνεχώς ανανεούμενο εισιτήριο για την άσκηση του συνταγματικώς κατοχυρωμένου δικαιώματος τους στην εργασία. Αντιλαμβάνομαι την λογική βάση αυτής της απόφασης. Δεν ειναι δυνατόν να πληρώνουν εκείνοι που συμμορφώνονται προς το πρόγραμμα αλληλοπροστασίας, για τα …καπρίτσια όσων αρνούνται να συμμορφωθούν. Αλλά, για την δική μου λογική, το προέχον ειναι να παρέχεται σε όλους η δυνατότητα να ελέγχουν την κατάσταση της υγείας τους, ώστε να προλαμβάνουν και οι ίδιοι, αλλά και το εθνικό σύστημα υγείας, τα χειρότερα.
Είναι βέβαιο ότι το μέτρο κάτι θα αποδώσει. Θα υποχρεώσει κάποιους εργαζόμενους να συμμορφωθούν, προκείμενου να μη χάσουν την δουλειά τους, αλλά και να μην υποβάλλονται σε μια συνεχή δαπάνη, αυτού του ύψους, όταν, για πολλούς από αυτούς, οι καθαρές μηνιαίες αποδοχές ειναι μερικά κατοστάρικα. Αλλά δεν πρόκειται να αλλάξει την στάση εκείνων που δεν εργάζονται. Και άρα δεν χρειάζονται πιστοποίηση ανοσίας. Είτε ειναι συνταξιούχοι, είτε άνεργοι, είτε άεργοι, κυρίως νεαροτέρων ηλικιών, συντηρούμενοι από τις οικογένειες τους.
Πέρα όμως από οποιαδήποτε επιμέρους επιφύλαξη, υπάρχει το μείζον, το προέχον, το ζητούμενο: Να ενταθεί, στον μέγιστο δυνατό βαθμό. η προσπάθεια θωράκισης της κοινωνίας δια των εμβολιασμών. Και ως προς αυτό προσφέρουν χείριστη υπηρεσία όσοι, πολιτικοί, επιστήμονες, καλλιτέχνες, διανοούμενοι, δημοσιογράφοι, δημόσια προσωπα γενικώς, οιουδήποτε χρώματος, παρέχουν “ιδεολογική” κάλυψη στους αρνητές των εμβολίων, αναγορεύοντας τους σε …μάρτυρες που τάχα διώκονται στα πλαίσια ενός δήθεν νεου εθνικού και κοινωνικού διχασμού.
Υπάρχει πράγματι ένας “διχασμός”. Ανάμεσα σε όσους παραμένουν ζώντες και υγιείς και εκείνους που, καθημερινώς, τους χάνουμε και εκείνους που βασανίζονται διασωληνωμένοι. Τα υπόλοιπα ειναι απλώς… ελληνικά. Συμπτώματα μιας διαχρονικής νοσηρότητας που επικρατεί στον δημόσιο βίο μας.
