Ποιος έχει δικαίωμα στη δημοσιότητα;

Είναι πάντοτε ένα κρίσιμο ερώτημα για τον δημοσιογράφο αυτό. Σε φωνές περιθωριακές, που αμφισβητούν την επιστημονική γνώση και τις ανθρώπινες κατακτήσεις του πνεύματος και το μόνο που επιζητούν είναι τα δικά τους πέντε λεπτά δημοσιότητας, δίνεις ή όχι το βήμα;
Όπως σε όλα τα διλήμματα αυτού του τύπου, είναι εκείνοι που θεωρούν την ελευθερία της έκφρασης απόλυτο δικαίωμα και καθήκον του τύπου να φιλοξενεί όλες τις απόψεις, ακόμα κι αν είναι επικίνδυνες για τη δημόσια ασφάλεια ή τη δημόσια υγεία. Σε αυτούς συγκαταλέγονται όσοι τους “μαύρους” καιρούς της “Χρυσής Αυγής” πίστευαν πως έπρεπε τα διάφορα στελέχη της να διεκδικούν τον ίδιο χρόνο και χώρο με εκείνο των υπολοίπων κομμάτων του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου.
Από την άλλη, είναι εκείνοι, που θεωρούν ότι σε όλα υπάρχει ένα όριο και κάποιες προϋποθέσεις. Με άλλα λόγια δεν μπορείς να κάνεις “πρώτη μούρη” τον κάθε ένα που πιστεύει σε θεωρίες συνωμοσίας και προκαλεί με τα λόγια του τους γύρω του σε πράξεις που θα αποβούν επικίνδυνες για τη ζωή και την υγεία τους.
Με αυτούς τους τελευταίους συντάσσομαι.