Η πόλωση στο δημόσιο λόγο είναι διάχυτη. Ακραίες εκφράσεις, έντονη συναισθηματική φόρτιση, απουσία επιχειρηματολογίας χαρακτηρίζουν τη δημόσια συζήτηση. Ταυτόχρονα, απουσιάζουν τα ίδια τα γεγονότα, τη θέση των οποίων παίρνουν ανοίκειες επιθέσεις επί προσωπικού.
Το έχουμε γράψει και άλλη φορά. Πρώτα ήταν το «Μακεδονικό», μετά το «δημοψήφισμα», ύστερα τα εμβόλια και τώρα ήρθε ο πόλεμος στην Ουκρανία, ως πρώτης τάξεως ευκαιρία, για να βγουν τα μαχαίρια. Πρέπει οπωσδήποτε να είσαι ή με αυτούς ή με τους άλλους. Η μετριοπάθεια και η σοβαρότητα ερμηνεύονται ως «ισαποστακισμός» και τότε «ουαί κι αλίμονο».
Το τελευταίο πανηγύρι στήθηκε γύρω από την περιβόητη συναυλία ειρήνης. Στο στόχαστρο βρέθηκαν οι καλλιτέχνες που συμμετείχαν, οι οποίοι και τι δεν άκουσαν.
Το πρόβλημα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι η κριτική δεν γίνεται στην ουσία, αλλά έχει να κάνει με τις αποδιδόμενες προθέσεις. Και τότε ξετυλίγεται ένα απίστευτο γαϊτανάκι που στην περίπτωση δημοφιλούς περσόνας του διαδικτύου κατέληξε στην υιοθεσία του γιου της, μετά από κριτική της ίδιας στο γιο του πρωθυπουργού που έκανε κριτική με τη σειρά του στους συμμετέχοντες στη συναυλία για την ειρήνη.
Και κάπως έτσι καταλήγουμε να έχουμε έναν διάλογο τοξικό, χωρίς καθόλου ουσία.
