Έχοντας βιώσει την εγκατάλειψη από την γυναίκα που με γέννησε, θα ήταν πολύ εύκολο να γράψω εδώ μια ιερεμιάδα κατά της 22χρονης φοιτήτριας που πέταξε το νεογνό της από το παράθυρο του λουτρού στον ακάλυπτο της πολυκατοικίας, στη Νέα Σμύρνη. Ένα δριμύ «κατηγορώ», σαν αυτά που διαβάζω στο διαδίκτυο. Δεν θα το κάνω. Διότι, κατ’ εμέ, για το απαίσιο αυτό έγκλημα, είναι βαρύτερες οι ευθύνες των ηθικών αυτουργών. Των γονιών της. Αλλά δεν θα γράψω ένα δικό μου κείμενο. Θα μεταφέρω στη στήλη μου το γράμμα μιας κοπέλας που ζει στην Πάτρα. Και η όποια βρέθηκε στα είκοσι της με μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Και της οποίας την ιστορία γνωρίζω πολύ καλά, καθώς από τους ανθρώπους που την στήριξαν, όσο μπορούσαν, ήταν και η κόρη μου:
Για μένα η υποστήριξη, με αληθινή ανθρωπιά, της μητρότητας, είναι ένα από τα κρίσιμα ζητούμενα της ελληνικής κοινωνίας, ιδίως της επίσημης πολιτικής. Είτε πρόκειται για την «κεντρική εξουσία» είτε για την τοπική. Είναι ένα από τα «ελλείμματα» μας, για τα όποια δεν υπάρχουν στατιστικά στοιχεία. Που ναι μεν δεν δικαιολογούν, αλλα αιτιολογούν, φρικτές πράξεις σαν αυτή της Νέας Σμύρνης. Διαβάστε λοιπόν:
Ποτέ δεν φανταζόμουν τι θα έφερνε ο ερχομός ενός παιδιού στη ζωή μου. Δεν γνώρισα απλώς ένα μικρό πλάσμα, απολύτως εξαρτημένο από εμένα, μα και τον εαυτό μου και το κυριότερο…τους γύρω μου.
Είχα μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Ή μάλλον για να τοποθετηθώ ακριβέστερα, χάρισα την εμπιστοσύνη μου σε αυτόν με τον οποίον ήμουν ερωτευμένη, ζώντας με την ψευδαίσθηση πως ό,τι κι αν συνέβαινε θα στεκόταν ο ένας στον άλλο. Κι εκείνος όντας σε ηλικία που πιθανώς χτυπάει στους άνδρες το βιολογικό ρολόι, ικέτευε για οικογένεια, χωρίς να υπερβάλω. Εγώ όμως δεν ήθελα. Γιατί ήξερα τι εστί παιδί. Γιατί η οικογένεια μου είναι πολύτεκνη. Γιατί δεν θεωρούσα τον εαυτό μου ικανό να μεγαλώσει ένα ευτυχισμένο παιδί αφού είχα δείγματα γονιών προς αποφυγή (κι εξακολουθώ να αμφιβάλλω για εμένα). Γιατί είχα όνειρα και ήθελα να αφιερώσω τη ζωή μου στην τέχνη. Γιατί πίστευα πως ούτε και αυτός θα μπορούσε να του προσφέρει μια ζεστή πατρική φιγούρα και να με στηρίξει κι εμένα σε κάτι τόσο δύσκολο.
Αύριο το Β’ μέρος
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
