Η διάβρωση της κοινωνίας και του δημόσιου λόγου απο το λαϊκισμό είναι μια ιστορία που δεν ήρθε ξαφνικά, ούτε απο το πουθενά. Απλά τώρα βρίσκεται στο απόγειό της.
΄Όλοι μιλούν με πάθος για όλα και αναζητούν τα ρέστα από όλους. Και συνήθως οι πιο παθιασμένοι τιμητές των πάντων είναι αυτοί που προϋπήρξαν στον αφρό.
Εκείνοι είναι που υιοθετούν έναν λόγο εύκολο, «πιασάρικο» και γεμάτο επικίνδυνες λαϊκίστικες υπερβολές. Έναν λόγο που βάζει ταμπέλες και «στοχοποιεί» συγκεκριμένες κατηγορίες πολιτών. Εκείνοι που ουδέποτε στο παρελθόν έκαναν την αυτοκριτική του ή απολογήθηκαν για όσα έκαναν, αλλά και για όσα δεν έκαναν.
Οι «θάνατοι απο τα μαγκάλια», ο «λαϊκισμός της οργής», οι «πλατείες των αγανακτισμένων» δεν είναι παρά οι όψεις του ίδιου νομίσματος. Πολωμένα επιχειρήματα που βρήκαν τον κατάλληλο στόχο.
Έτσι η οργή συσσωρεύτηκε χρόνο με το χρόνο, διοχετεύτηκε σελίδα με την ιστοσελίδα, μπήκε σε ένα μπλέντερ και καταναλώθηκε λαίμαργα.
Ο ιδιότυπος αυτός πόλεμος άφησε πίσω του ένα δημόσιο λόγο σμπαράλια. Χωρίς αρχή, μέση και τέλος. Χωρίς επιχειρήματα και χωρίς κανενός είδους ηθικές αναστολές.
Ο πολύς κόσμος διψάει για φασαρία, για καυγά. Θέλει να ξεσπάσει, να ξεδώσει. Δε θέλει ούτε να διαβάσει πολύ, ούτε να σκεφτεί. Θέλει μερικά συνθήματα. Δυο-τρία τσιτάτα και μερικές εύκολες αναγνώσεις. Όποιος τα προσφέρει, έχει τον κόσμο μαζί του.
Ιωάννα
