Ο Παναγιώτης Γ. Μπετσάκος ,είναι Φυσικός παντρεμένος με τη φιλόλογο Ν. Ηλιάδη Μπετσάκου .Είναι γιος του αείμνηστου ιερέα Γεωργίου Μπετσάκου και της φιλολόγου Ελένης Μόσχου- Μπετσάκου.
Πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ‘’ΑΡΜΟΣ’’ το δεύτερο βιβλίο του :
‘’Παραλογία και το χρώμα των ονείρων Ένα διήγημα και μία ποιητική συλλογή ‘’
Τον Παναγιώτη Μπετσάκο , μέχρι σήμερα, τον γνώριζα ως συνάδελφο εκπαιδευτικό. Συνυπηρετήσαμε στο 1ο Λύκειο Κοζάνης και από τότε εκτίμησα το χαρακτήρα και τον επαγγελματισμό του. Μια ιδέα του ποιητικού του ταλέντου και της ευαισθησίας του, μου αποκαλυφθηκε ,όταν μου έδωσε εκείνα τα χρόνια ,να διαβάσω ένα πρωτόλειο ποίημά του.
Πριν λίγες ημέρες διάβασα το βιβλίο του. Αν και δεν είμαι εξειδικευμένη βιβλιοκριτικός –η μοναδική μου εμπειρία ως φιλολόγου είναι η διδασκαλία και η ανάγνωση λογοτεχνημάτων –θα ήθελα να σας το παρουσιάσω ,γιατί με άγγιξε βαθιά .Διαβάζοντάς το ένιωσα στιγμές πραγματικής ανάτασης ,ένιωσα ότι ξέφευγα από τη μιζέρια που ζούμε .Αισθάνθηκα στην κυριολεξία χαρά που υπάρχουν ακόμα χαρισματικοί συμπολίτες μας με θάρρος να εκθέσουν ‘’το όραμά τους’’, να εκφράσουν όσα εμείς δεν μπορούμε.
«……Κάψτε τα κάστρα της άμμου
Κάψτε τις βιβλιοθήκες της αλαζονείας .
Και ύστερα μετρήστε αυτά που σας μείνανε .
Μ’ αυτά πρέπει να ξεκινήσετε…»
Είναι πολύ δύσκολο να ξετυλίξει κανείς με πληρότητα ένα λογοτεχνικό –ποιητικό δημιούργημα. Η δυσκολία οφείλεται στο να μπορέσει να φωτίσει την ψυχή και το μυαλό του δημιουργού ξεδιπλώνοντας ταυτόχρονα την προσωπικότητα,την τεχνοτροπία του και το χάρισμά του.Μπορείς να το κάνεις μόνο μεχρι το σημείο που σου το επιτρέπουν οι γνώσεις σου ,μέχρι το σημείο που η δική σου η φαντασία, η ψυχή ,το μυαλό ‘’βουτώντας’’στο κείμενο και βρίσκοντας κοινά στοιχεία συναισθάνεται , ταυτίζεται και υποφέρει
«Έκανα μια σκέψη :πρέπει εκεί να έχει η ψυχή μου
μια φωλιά. Και όταν είναι στενοχωρημένη ,εκεί της αρέσει
να φωλιάζει .Και τότε εγώ βάζω εκεί το χέρι και όσο μπορώ
χα’ι’δεύω τη φωλιά, την ψυχή μου’’
Ο συγγραφέας δομεί το περιεχόμενο του ξεκινώντας με την αφήγηση στη χώρα της Παραλογίας δίνοντας ταυτόχρονα και τη ρότα που θα ακολουθήσει στα επόμενα τέσσερα μέρη ,στα οποία διαχωρίζει το έργο του .Σιγά- σιγά εγκαταλείπεται ο πεζός λόγος και κυριαρχεί ο ποιητικός. Ο τίτλος του έργου του ‘’ένα διήγημα και μία ποιητική συλλογή’’ αποκαλύπτει σε ποιο λογοτεχνικό είδος ανήκει.
Ο πρώτος τίτλος, ωστόσο ,του έργου του «Παραλογία και το χρώμα των ονείρων» δείχνει από το εξωφυλλο ακόμα τα υπερρεαλιστικά χαρακτηριστικά του έργου που είναι το ονειρικό και το παράλογο.Πηγές της δημιουργικότητας του περιεχομένου ,όχι μόνο η φαντασία ή το συναίσθημα (ρομαντικά στοιχεία) ,αλλά και οι μη συνειδητές περιοχές της ψυχής ,όπως είναι το όνειρο ή οι ελεύθεροι συνειρμοί ,όταν δεν λογοκρίνονται από το λογικό και τη μνήμη.
«Εκείνο τον καιρό ,ίσκιος βαρύς
κάλυπτε την ψυχή και το σώμα του.
Ξυπνούσε μες την ακίνητη νυχτιά
αναπνέοντας και νιώθοντας σαν ζωντανό
μα πιο πολύ νεκρό ελόγιζε τον εαυτό του.
Κι είχε μια ζελατίνα κολλητή
να του πιέζει το κορμί
να μην ξεπεταχτεί το είναι του από μέσα.»
«…Ποια σοφία;
Ότι η ζωή ζυμώνεται πάντα με το θάνατο
στο ίδιο μπολ.
Τα χέρια του ανθρώπου θα τα πλάσουν μαζί,
ζωή και θάνατο,
θα τα νιώσουν κοντά κοντά
να κυκλοφέρνουν διαρκώς το ένα γύρω από το άλλο.
Τα φύλλα ,όπως κι ο σπόρος
αν δεν πεθάνουν, δεν φέρνουν καρπό .
Θεωρώ παράλειψη ,να δει κανείς το έργο μόνο από αυτήν την οπτική γωνία. Τα θέματά του ,η γραφή τους και η τεχνική δίνονται με τρόπο συνδυαστικό ,προσωπικό πάνω από σχολές και νοοτροπίες. Γνώστης εξαίρετος της Αρχαίας Ελληνικής Λογοτεχνίας αντλεί πολλά θέματά του από τις αρχαίες τραγωδίες(ΑΝΤΙΓΟΝΗ, ΑΝΔΡΟΜΑΧΗ, ΑΛΚΗΣΤΗ ,ΑΙΑΣ),από την επιστήμη του (μέρος δεύτερο Επιστημονικό),από τα βιώματά του ,τα συναισθήματά ,τους προβληματισμούς του.
« Έμειναν όλοι έκπληκτοι ,όταν τους πληροφόρησα,
πως στα μέρη κανείς σχεδόν δεν ασχολείται με τα όνειρα »
Ο Π.Μπετσάκος άριστος γνώστη της ελληνικής γλώσσας εκφράζεται με αλληγορίες ,συμβολισμούς ,λυρικές εικόνες ,μεταφορές παρομοιώσεις χρησιμοποιώντας το λόγο για να στοχαστεί και να περάσει άπειρα μήνύματα.
«Χορεύει στα δέντρα ,στη βροχή η σιωπή»
«Και όταν πληγώνεσαι από τα πικρά καρφιά
θα σου ‘χω κλωστές ηλιοβασιλέματος
για να ράβεις τις πληγές
και σεντόνια αέρινα ,ελαφριά,
για να σκεπάζεσαι
όταν κουρασμένη αφήνεις το χτίσιμο
και θέλεις μια αγκαλιά για να κρυφτείς.
Αυτός ο τόπος αν θέλει να επιβιώσει δεν έχει παρά μόνο πολιτισμό και παιδεία. Αυτή η πόλη αν θέλει να ξαναβρεί τη χαμένη της πολιτισμιη ταυτότητα πρέπει να ανακαλύψει και να στηρίξει τουςκρυμμένους θησαυρούς της . Με εννέα ευρώ αγοράζεις χρυσάφι.
Εύχομαι στο ‘’Μεγάλο ποιητή να βρει την αναγώριση που του αξίζει και να‘’συνεχίσει να γραφει ποιήματα ,γιατί χρειαζόμαστε ‘’τους ανυπέρβλητους στίχους’’του.
Να είναι ανοιχτόκαρδο ποίημα, λα’ι’κό
Θέλω να μπορούν οι άνθρωποι
εύκολα να το περιδιαβαίνουν
χωρίς να κουραζονται ή να βαριούνται.
Μη βάζεις μεγάλα δένδρα
με πολλά κλαδιά και φυλλωσιές.
Να μπορεί ο καθένας από κάθε γωνιά ,
να βλέπει το χρυσάφι του φεγγαριού.
Να ‘χει λέξεις απλές ευκολοδιάβαστες
να τρέχει όπως το δροσερό νεράκι στο ρυάκι.
Κοζάνη 22/3/2022
ΑΝΝΑ ΤΑΝΗ-ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΥ
Υ.Γ Το βιβλίο πωλείται στο ‘’ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΤΙΚΟ’’ και σε άλλα βιβλιοπωλεία της πόλης.
