Ας το παραδεχτούμε. Σε όλους μας αρέσει το μέσο και η διακριτική μεταχείριση, εννοείται υπέρ μας. Σκεφτείτε πως φτάνετε στο γνωστό και γε(α)μάτο κλαμπ και σας υποδέχονται με τεμενάδες για να σας βάλουν πρώτο τραπέζι πίστα. Ή ότι στο καλύτερο μπιτσόμπαρο, εσείς έχετε καβαντζωμένο, φορέβερ εντ έβερ το σετάκι με τις ξαπλώστρες, τα πουφ κι όλα τα συμπαρομαρτούντα εκεί που σκάει το κύμα. Σκέτο μεγαλείο.
Ε, δεν θα πάρουν τα μυαλά σας αέρα; Δεν θα νομίσετε ότι είστε τουλάχιστον ο/η άρχων/οντισσα το σύμπαντος που στο διάβα του/της οι άλλοι χτυπούν προσοχή;
Προχωράτε, λοιπόν, απλώνετε τις κορμάρες σας και ξεχνάτε τα δημοκρατικά ιδεώδη περί ισότητας και ελεύθερης πρόσβασης στις παραλίες.
Κάτι τέτοιο, λοιπόν, παθαίνουν όσοι ανεβαίνουν με ταχύτητα το ασανσέρ της εξουσίας. Ξαφνικά χάνουν την αίσθηση του μέτρου και πιστεύουν ότι είναι κυριολεκτικά ανίκητοι. Έτσι ξεχνούν και τα προσχήματα, ξεχνούν μέχρι και το όνομά τους στο τέλος της ημέρας.
Γι’ αυτό και είναι τόσο σπάνιοι και ξεχωριστοί, όσοι καταφέρνουν να μην καβαλήσουν το καλάμι και να διατηρήσουν τη μεγαλύτερη δυνατή επαφή με τον πλανήτη γη. Γιατί οι περισσότεροι από εμάς εδώ που τα λέμε μια λασκαρισμένη βίδα την έχουμε και με δεδομένο το ποταπό της ύπαρξής μας, είναι λογικό να μαγνητιζόμαστε από ότι πιο ευτελές κυκλοφορεί στην πιάτσα.
