Ψευδαισθήσεις

Αυτό που απομυθοποιήθηκε πλήρως με την πανδημία είναι το αίσθημα υπέρτατης ευτυχίας που πρέπει να βιώνει κάποιος την περίοδο των Χριστουγέννων. Είχε προηγηθεί η δεκαετής σχεδόν κρίση που είχε βάλει τα πράγματα σε κάποια τάξη και ήρθε ο κορωνοϊός για να γκρεμίσει εκ βάθρων όλο το οικοδόμημα.
Ποιος τολμά πια να ρωτήσει “που θα κάνεις ρεβεγιόν” ή “τι αγόρασες για τις εορταστικές βραδιές”; Το λιγότερο που θα εισπράξει είναι επιτιμητικό βλέμμα, καθώς φαντάζουν όλα αυτά άκαιρα και εντελώς άσκοπα και περιττά.
Οι ψευδαισθήσεις, λοιπόν, μιας ολόκληρης γενιάς που είχε συνδέσει Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά με την κατανάλωση, αναμετρώνται με την πραγματικότητα της εποχής της πανδημίας που δεν αφήνει πολλά περιθώρια για χρυσόσκονη και μας καλεί επιτακτικά να σκεφτούμε μόνο τα ουσιαστικά. Πώς δηλαδή θα καταφέρουμε στην κυριολεξία να επιβιώσουμε, ώστε να βγάλουμε μια ακόμη χρονιά.
Και μπορεί αρκετοί από εμάς με την κεκτημένη ταχύτητα του παρελθόντος να εξακολουθούμε να σκεφτόμαστε και να πράττουμε σύμφωνα με τα παλιά, είναι, όμως, βέβαιο ότι σύντομα θα αναγκαστούμε να συμμορφωθούμε εκόντες-άκοντες με τη νέα πραγματικότητα.