Όταν τελείωσα τις σπουδές μου για το πρώτο πτυχίο στην Ελλάδα και βρέθηκα στο βρετανικό ακαδημαϊκό περιβάλλον, ένα από τα πράγματα που με εντυπωσίασαν ήταν η εμμονή στο θέμα της λογοκλοπής ή αλλιώς plagiarism. Μια παραγραφούλα πήγαινες να γράψεις για μια εργασία εξαμήνου (όχι δηλαδή κάτι σπουδαίο) και σου ζητούσαν να υπογράψεις εκατό φορές ότι δεν έκανες λογοκλοπή.
Όλα αυτά πολύ πριν την αγία τεχνολογία και εργαλεία τύπου turnitin, που έχουμε σήμερα στα χέρια μας, για να μπορούμε να διαπιστώσουμε αν κάποιος έχει κάνει εκτεταμένη λογοκλοπή. Βλέπετε, ήταν θεμελιώδες στοιχείο της βρετανικής ακαδημαϊκής κουλτούρας και δεοντολογίας ο σεβασμός στο πνευματικό έργο και η αναφορά στις πηγές.
Εδώ πάλι, τα χρόνια πέρασαν, τα εργαλεία τα έχουμε στα χέρια μας, το επιστημονικό έργο βρίσκεται διαθέσιμο μέσα από βάσεις όπως αυτή του Εθνικού Κέντρου Τεκμηρίωσης, αλλά μυαλό δεν βάλαμε.
Η αντιγραφή και η φάμπρικα της εκπόνησης εργασιών πάει σύννεφο. Η περίπτωση Πατούλη απλά έρχεται για να επιβεβαιώσει πόσο… γραμμένα τα έχουμε όλα αυτά. Και το χειρότερο να μας δείξει ότι δεν έχουμε και πρόθεση να τα βελτιώσουμε, αν λάβει κάποιος υπόψη την πολύ κατώτερη των περιστάσεων απάντηση της Ιατρικής Σχολής του ΕΚΠΑ που έδωσε τον ύψιστο αυτό ακαδημαϊκό τίτλο.
Υ.Γ. Όλα αυτά φυσικά δεν θα έπαιρναν τέτοιες διαστάσεις, αν δεν υπήρχε το ψώνιο.
 |
|
