Κάθε μαζική πρωτοβουλία που έρχεται από τα κάτω (έστω κι αν κατευθύνεται από τα πάνω) οφείλουμε να τη βλέπουμε -αν μη τι άλλο- με σεβασμό. Γιατί για τους περισσότερους συμμετέχοντες έχει τα στοιχεία της γνήσιας και αυθόρμητης έκφρασης και κάθε προσπάθεια υποβιβασμού της δείχνει έλλειμμα σεβασμού στις απόψεις που εκφράζονται.
Επειδή, όμως, οι συνθήκες που διαμορφώνονται σ’ αυτές τις λαϊκές μαζώξεις είναι συγκεκριμένες και ο υπερβολικός ζήλος και το πάθος μπορεί να γίνει αντικείμενο εκμετάλλευσης και να ευνοήσει περίεργες καταστάσεις, οφείλουν οι διοργανωτές τους να επιλέγουν με μεγάλη προσοχή τους βασικούς ομιλητές.
Όταν δεν συμβαίνει αυτό, ακούμε πράγματα, όπως αυτά που ακούστηκαν στο συλλαλητήριο της Πτολεμαϊδας για την ονομασία της Μακεδονίας, περί ανάγκης στρατιωτικής εκπαίδευσης και κατοχής όπλων απ’ όλους, τα οποία θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν δυνητικά για την προστασία των συνόρων μας.
Σε κάθε συντεταγμένη πολιτεία, η φύλαξη των συνόρων είναι ευθύνη του στρατού και η ανάληψη τέτοιων αποφάσεων ανήκει στο υπουργείο εθνικής άμυνας. Αλίμονο αν γινόταν διαφορετικά. Όποια κι αν είναι η κυβέρνηση. Μας αρέσει, δεν μας αρέσει. Τέτοια καλέσματα στον αγώνα με πολεμικές ιαχές ακούγονται άκρως επικίνδυνα και προφανώς δεν εξυπηρετούν συνολικά στη διαχείριση του συγκεκριμένου θέματος και όποιου θέματος εθνικής πολιτικής.
Τα εθνικά θέματα είναι πολύ σοβαρά για να τα μετατρέπονται σε αντικείμενο εκμετάλλευσης. Απ’ όποια πλευρά.
Iωάννα
Ψυχραιμία γιατί χανόμαστε
Μοιραστείτε την είδηση
