Αύριο ξημερώνει 8 του Μάρτη.
Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας.
Γεννήθηκα κορίτσι.
Ανήκω στο θηλυκό γένος κι εξυπακούεται πως το σώμα μου έχει καμπύλες, είμαι πιο αδύναμη από τα αρσενικά του είδους μου, μπορώ να έρθω πιο εύκολα σε επαφή με τον συναισθηματικό μου κόσμο κι έχω όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά, που η φύση αυτόματα μου δώρισε.
Είμαι όλα αυτά, που κουβαλάει το DNA των γυναικών.
Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.
Ζω με ασφάλεια σε μια ήσυχη γωνιά του πλανήτη, που επικρατεί ειρήνη.
Στα γονίδιά μου όμως, έχει καταγραφεί ο αγώνας των γυναικών.
Γυναίκες, που καταπατήθηκε κάθε ανθρώπινο δικαίωμά τους, που εξευτελίστηκαν, που πόνεσαν. Γυναίκες, που βιάστηκαν, που ακρωτηριάστηκαν, που πουλήθηκαν.
Γυναίκες υποχείρια, γυναίκες υποταγμένες, γυναίκες θύματα, γυναίκες που έχουν υποστεί βία, σε όλες τις μορφές, γιατί απλά γεννήθηκαν γυναίκες.
Έχω την ευλογία, να μεγαλώνω ένα γιο κι αυτό είναι το χρέος μου προς το γυναικείο φύλο.
Του μαθαίνω πως να φέρεται, να μιλά στα κορίτσια, στις συμμαθήτριες, στις γυναίκες, στις γιαγιάδες..
Του μαθαίνω να μην χρησιμοποιεί την σωματική του δύναμη για να εξουσιάσει.
Του μαθαίνω να σέβεται τις γυναίκες.
Του λέω, πως για τους άνδρες ήταν όλα δεδομένα ενώ η γυναίκα, έπρεπε να δώσει μάχες και να παλέψει, για να έχει το δικαίωμα να σπουδάσει, να εργαστεί, να κυκλοφορήσει ελεύθερα, να ψηφίσει, να φορέσει συγκεκριμένα ρούχα, να προχωρά με το βλέμμα ψηλά…
Του μιλάω για τις γυναίκες, που γεννούσαν στα χωράφια, που ένιωσαν καταραμένες επειδή έφεραν στον κόσμο θηλυκά, που ταπεινώθηκαν από τα αφεντικά τους, που αναγκάστηκαν να παντρευτούν κάποιον που δεν αγάπησαν.
Για όλες εκείνες τις γενιές γυναικών που έδωσαν τον αγώνα τους για εμένα.
Για όλες εκείνες τις μανάδες, γιαγιάδες, προγιαγιάδες που πάλεψαν, για να μπορώ να απολαμβάνω σήμερα τα δικαιώματά μου.
Είμαι γυναίκα.
Και κάθε χρόνο τέτοια μέρα, δεν θα με δεις να γλεντάω, χορεύοντας πάνω στα τραπέζια.
Να γλεντήσω, τι; Το φύλο μου;
Αυτή, είναι μια ημέρα μνήμης για μένα.
Μια ημέρα συλλογισμού και σιωπής, για να τιμήσω όλες εκείνες τις γυναίκες που
θυσιάστηκαν, που μαρτύρησαν, που διεκδίκησαν, τα αυτονόητα!
Το δικαίωμα να είναι άνθρωποι.
Είμαι γυναίκα.
Δημόσιος υπάλληλος, που αύριο δεν θα πάρω μέρος στην στάση εργασίας που προκήρυξε η ΑΔΕΔΥ. Έχω περάσει από το μετερίζι του ελεύθερου επαγγέλματος κι έχω βιώσει τις αδικίες της κοινωνίας μας, εις βάρος των γυναικών.
Θα ήταν υποκρισία αν το έκανα.
Είμαι γυναίκα.
Κι αύριο η μέρα μου, θα ξεκινήσει στις 6 το πρωί και θα την περπατήσω ως τις 11 το βράδυ, με όλους τους ρόλους μου.
Αν τους μετρήσω, φτιάχνουν ολόκληρο θίασο!
Γυναίκα, σύζυγος, μαμά, εργαζόμενη, συνάδελφος, νοικοκυρά, νύφη, αδελφή, φίλη, κόρη, θεία, χορωδός…μπορεί να ξεχνάω κάτι…
Η σειρά των ρόλων, τυχαία.
Αλλάζει μες στην μέρα, ανάλογα με τις απαιτήσεις του σεναρίου!
Η πολυπλοκότητά μου, οι ευθύνες, κι οι υποχρεώσεις, στην σύγχρονη σκακιέρα της κοινωνίας μας, δεν θα σου κρύψω ότι πολλές φορές, με πιέζουν, με αγχώνουν και με εξαντλούν.
Απαιτούνται λεπτές ισορροπίες για να μπορέσω να ανταποκριθώ και να νιώσω πως, τα κατάφερα και σήμερα!
Υπάρχουν και μέρες που αισθάνομαι πως δεν ήμουν αρκετή, πως θα μπορούσα καλύτερα, πως ίσως, αν έδειχνα περίσσια αντοχή θα ήμουν πιο αποτελεσματική..
Ναι, υπάρχουν κι αυτές οι μέρες.
Κι είναι πολλές.
Γιατί είμαι άνθρωπος, με όλες τις ατέλειες και τις αδυναμίες που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος.
Δεν είμαι σούπερ-ήρωας της Marvel!
Αυτοί δεν ζητούν βοήθεια. Εγώ, το κάνω.
Δεν είμαι φεμινίστρια.
Σέβομαι, αγαπάω και θαυμάζω, πολλούς άντρες γύρω μου.
Δεν ανταγωνίζομαι τους άντρες.
Δεν έχω ανάγκη να αντλήσω αξία μέσα από αυτό..εξάλλου μεγαλώνω έναν.
Είμαι άνθρωπος που πιστεύει στις ίσες ευκαιρίες και στα ίσα δικαιώματα.
Θεωρώ, πως κάθε άνθρωπος ανεξαρτήτως φύλου, έχει δικαίωμα σε βασικά αγαθά, προνόμια και υποχρεώσεις.
Αύριο ξημερώνει 8 του Μάρτη.Για μένα είναι μέρα μνήμης και σεβασμού, για όλες αυτές τις γυναίκες που χάθηκαν, γι’ αυτές που υποφέρουν και κακοποιούνται, και γι΄αυτές που θα χαθούν, γιατί απλά, … γεννήθηκαν γυναίκες.
Γεωργία Λογοθέτη
Υποψήφια Δημοτική σύμβουλος «Κοζάνη τόπος να ζεις»
