Περπατώντας στον πεζόδρομο της Κοζάνης, σκεφτόμουν ότι αν δίπλα στο Stradivarius ανοίξουν δυο-τρια ανάλογα καταστήματα, η γνωστή μας “βόλτα” θα αποκτήσει έναν universal (ελληνιστί παγκοσμιοποιημένο) χαρακτήρα. Και κοντά σ’ αυτό θα επηρεαστεί και ο ρυθμός του πεζοδρόμου, αφού τα καταστήματα αυτά κλείνουν αργά, ενώ τα συνεργεία καθαρισμού δουλεύουν μεταμεσονύκτιες ώρες, αλλάζοντας το “ρολόι” της περιοχής.
Παρακολουθώντας τη ζωή στον πεζόδρομο της Κοζάνης, παρατήρησα και κάτι άλλο. Ότι οι άνθρωποι και τα ρούχα τους, δεν έχουν πια ηλικία και φύλο. Οι τετράχρονες κόρες είναι μικρά πιστά αντίγραφα των μαμάδων τους, ενώ οι τάσεις της αισθητικής αφαιρούν σιγά-σιγά και με επιμέλεια αρκετά απο τα έμφυλα χαρακτηριστικά. Τα ρούχα, επίσης, δεν έχουν χαρακτηριστικά προέλευσης, αφού σταδιακά εξέλιπαν και κάποιες από τις συνθήκες που δημιουργούσαν τη διαφοροποίηση. Έτσι οι γυναίκες της παραθαλάσσιας πόλης φορούν άνετα σε συνθήκες σχετικά υψηλής θερμοκρασίας τις γνωστές μπότες απο δέρμα προβάτου που σχεδίασε ένας σέρφερ για να διατηρεί τα πόδια του ζεστά μετά το σέρφινγκ στα παγωμένα αυστραλιανά νερά.
ΟΚ όλο αυτό που περιγράφω αποκαλείται παγκοσμιοποίηση θα μου πείτε. Που είναι το νέο; Δεν υπάρχει νέο. Υπάρχει σκέψη, ίσως και προβληματισμός για το που μπορεί όλο αυτό να οδηγήσει αν δεν υπάρξει καθόλου μέτρο από όλους μας.
